บทที่ 305 ฉันไม่ได้ต้องการคำขอบคุณเพียงแค่คำพูดเท่านั้น

การประชุมครั้งนี้ได้ดำเนินไปเกือบชั่วโมง เช่นเคย คาลเลน เฟโรซ ยังอยู่ที่มุมบาร์ดื่มไวน์ ขณะที่คุยกับหัวหน้าเลขาของไมเคิล เมื่อเจนเดินออกจากประตูกระจกบานเลื่อนเขาก็วางแก้วลงอย่างสง่างามแล้วลุกขึ้นยืนทันที "ไปกันเถอะ คุณอยู่บนเครื่องบินมานาน และตั้งแต่ลงเครื่องมาคุณยังไม่มีเวลาพักผ่อนเลย คุณคงจะเหนื่อย ให้ฉันไปส่งคุณที่ห้องของคุณไหม?” “คาลเลน เดี๋ยวก่อน ไม่เจอเพื่อนเก่าตั้งนาน ไม่คิดจะดื่มกับฉันหน่อยหรอ?” ไมเคิลยิ้มและมองจากประตูกระจกที่เขายืนพิงอยู่ เมื่อได้ยินเช่นนั้นเจนก็รู้สึกโล่งอก และผ่อนคลายลง เธอจึงเอ่ยขึ้น “ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไม่ก้าวก่ายเรื่องของพวกคุณสองคนหรอกนะ” โดยปกติแล้วปฏิกิริยาหรือทุก ๆ การกระทำของเธอมักจะถูกจับตามองโดยคาลเลนด้วยความกระตือรือร้น แต่เขาก็เป็นคนฉลาด เขาเข้าใจทันทีและไม่ยืนกรานที่จะพาเจนกลับห้องของเธอ “ได้สิ” เขาพูดขณะหันหน้าไปทางไมเคิลที่ยืนพิงประตูแล้วยิ้ม “มันดึกมากแล้ว และการปล่อยให้ผู้หญิงคนหนึ่งกลับด้วยตัวเองเพียงลำพัง มันไม่ใช่สิ่งที่สุภาพบุรุษควรที่จะทำ” สายตาของเขาชำเลืองไปยังหัวหน้าเลขาที่ยืนอยู่ด้านข้าง “คุณยินดีที่จะให้หัวหน้าเลขานุกา