บทที่ 279 เจนเป็นลม

เมื่อพวกเขากลับมาจากซูเปอร์มาร์เก็ตเจนก็ทำหน้าเฉยเมยตลอดทาง รถของเธอหยุดอยู่ที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน ชายหนุ่มถือของใช้ในชีวิตประจำวันด้วยความเต็มใจ เมื่อพวกเขาลงจากรถ เดิมทีมันควรจะเป็นทริปง่าย ๆ เพื่อซื้อของจำเป็น แต่หลังจากพาเขาไปที่นั่นเธอก็ได้ ... เจนมองไปที่กองสิ่งของด้วยใบหน้าเฉยเมย เธอรู้สึกจริง ๆ ว่าการตัดสินใจของเธอ และตกลงที่จะพาเขาไปซุปเปอร์มาร์เก็ตนั้นเป็นความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เธอทำมา ชายหนุ่ม ที่มือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยของใช้ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ยิ้ม และบอกเธอด้วยสายตาว่าเขาอารมณ์ดี อย่างไรก็ตาม เธออารมณ์เสีย อารมณ์เสียอย่างมาก! พวกเขาเข้าไปในลิฟต์ทีละคน ชายคนนั้นเอนตัวเข้าหาเธออย่างเขินอาย เธอก้าวถอยหลังเล็กน้อยด้วยความรังเกียจ คนปกติจะต้องถอยกลับไปอย่างมีสติ ไม่มีใครชอบที่จะได้รับความเมินเฉยหรอก อย่างไรก็ตาม ฌอนไม่ได้มีสติสัมปชัญญะเลย ประตูลิฟต์เปิดออก และเธอก็ก้าวเข้าไปข้างในโดยหยิบกุญแจออกมาอย่างเงียบ ๆ เพื่อเปิดประตู ทันใดนั้นเธอรู้สึกเวียนศีรษะ “เจนนี่ คุณโอเคไหม?” แขนอันแกร่งจับเธอตอนที่เธอเกือบล้ม มันโอบรอบเอวของเธอไว้แน่น ด้วยใบหน้าเฉยเมย เธอผลักเขาอ