บทที่ 251 เธอรู้เรื่องนี้มากกว่าใคร ๆ

มือของเธอที่ถือโทรศัพท์สั่นเหมือนใบไม้ที่กำลังร่วงในฤดูใบไม้ร่วง เรย์ไม่เคยเห็นผู้หญิงแบบเธอมาก่อน เธอไม่จำเป็นต้องเล่าความทุกข์ของเธอให้ทุกคนฟัง เธอแค่นั่งอยู่ตรงนั้นและคนอื่นก็สามารถรับรู้ถึงความทุกข์ของเธอได้ มาดามดันน์รู้สึกว่าหน้าอกของเธอแน่นขึ้น เธอไม่รู้ว่ามันเป็นอารมณ์แบบไหน เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน สิ่งที่เธอกังวลในตอนนี้คือ... “เจนมันเป็นยังไงบ้าง? คุณสจ๊วต…” "คุณสจ๊วตบอกว่าเขาจะปล่อยดันน์ กรุ๊ปไป” หญิงสาวบนเก้าอี้หวายหลับตาของเธอและหยุดคำถามของมาดามดันน์ ใบหน้าของมาดามดันน์มีความสุข “เจน แม่รู้ว่าลูก…” ‘มีใจเมตตาที่สุด’ “อย่างไรก็ตาม ฉันจะเป็นคนดูแลครอบครัวของดันน์” เสียงของหญิงสาวทั้งไม่เบาและไม่ราบเรียบ "อะไรนะ?" นี่มันราวกับว่ามีสายฟ้าฟาดลงมาที่เธอ เสียงเสียดแทงของมาดามดันน์ทำลายความเงียบของริมแม่น้ำในเอ๋อไห่ เธอชี้นิ้วอย่างไม่เชื่อไปที่หญิงสาวที่หลับตาอยู่ “ลูกทำได้อย่างไร?” “ฉันทำได้” เจนพูดช้า ๆ “คุณมันเป็นคนไม่ซื่อสัตย์! ค-ค-คุณกำลังหาประโยชน์จากความโชคร้ายของเรา!” หน้าอกของมาดามดันน์สั่นสะท้านจากความโกรธ หญิงสาวบนเก้าอี้หวายเพียงแค่ยิ้มเบา ๆ รอยยิ้มของเ