บทที่ 128

“ก็ฉันเห็นว่าคุณกำลังทำงานอยู่ เลยไม่กล้ารบกวนนี่คะ” ใบหน้าของแคทเธอรีนเต็มไปด้วยความลำบากใจ เมื่อได้ยินคำพูดที่เจือไปด้วยความโกรธเคืองของเขา แต่อย่างไรก็ตามเธอก็รู้ว่าทั้งหมดเป็นความผิดของเธอเอง “ก็จริง คุณมารบกวนเวลาทำงานของผม” ฌอนยกมือขึ้นกอดอก ทำท่าราวกับว่าเขาหงุดหงิดและรำคาญที่ถูกรบกวน เฮดลีย์ที่ยืนมองอยู่ข้าง ๆ ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาตกใจ ‘คุณชาย คุณรอคอยเธอมาหลายวัน เลิกวางมาดสักทีเถอะ! หรือคุณอยากจะเป็นห่วงเธออีกครั้งเมื่อเธอเดินจากไป’ เพื่อทำให้บรรยากาศที่ตึงเครียดผ่อนคลายลง เขาจึงระบายยิ้มให้เธอ “คุณโจนส์ครับ นั่นเป็นของฝากของคุณฮิลล์หรือเปล่าครับ?” “ค่ะ อืม จริง ๆ ก็ไม่ใช่ค่ะ ฉันทำอาหารมาให้เขา” เธอรีบหยิบกล่องอาหารกลางวันออกมาจากกระเป๋า ฌอนเริ่มเล่นกับปากกาบนโต๊ะ ดวงตาของเขาฉายแววเยาะเย้ยออกมา “แต่ผมจำได้ว่ามีใครบางคนบอกผมอย่างมั่นอกมั่นใจว่า เธอจะไม่เอาใจผมอีกแล้ว เพราะฉะนั้นเธอจึงไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องทำอาหารให้ผม” เธอกัดฟันแน่นหลังจากโดนประชดประชันขึ้นกะทันหัน “นี่คุณฮิลล์ ก็ตอนนั้นฉันไม่ทันคิดให้ดี...” “คุณเคยเรียกผมว่าอะไร?” เขาถามขึ้นพลางวางปากกาลงบนโต๊ะ น