บทที่ 442

น้ำเสียงของเจอรัลด์เต็มไปด้วยความวิตกกังวลขณะที่เขาถาม ชายแก่คนนั้นเพียงหัวเราะเบา ๆ ขณะที่หันไปมองเจอรัลด์ “ทำไมล่ะ? ใช่ ฉันเคยเห็นเธอ พบเธออยู่ด้านนอกสถานีเมย์เบอร์รี่ประมาณช่วงเที่ยงวันนั้น เธออยู่คนเดียว ฉันจำเธอได้อย่างชัดเจนเพราะเธอขาว สูง และสวยมาก มีคนสองสามคนกำลังรอเธออยู่ที่สถานี หลังจากการพูดคุยกันสั้น ๆ เธอก็ขึ้นรถไปอย่างรีบร้อนและนั่นคือครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นเธอ” “เธอดูเหมือนสนใจนะ เธอรู้จักหล่อนหรือมีบางอย่างเช่นนั้นหรือเปล่า?” ชายชราถามขณะที่เขายิ้ม “ใช่ พวกเรารู้จักกัน” เจอรัลด์กล่าวขณะที่เขาพยักหน้าก่อนจะถามรายละเอียดเพิ่มเติมกับชายชรา ตามคำบอกเล่าของชายชราของเหตุการณ์นั้น คนที่เขาเห็นในวันนั้นคือกีย่าจริง และช่วงเวลาก็ถูกต้องเหมือนกัน ตราบใดที่เขารู้ว่ากีย่าหายไปในตอนแรกที่ไหน ไม่ว่าเธอจะถูกลักพาตัวไปหรือไม่ก็ตาม สถานการณ์ก็จะสามารถได้รับการคลี่คลายได้ค่อนข้างง่ายดาย ขณะที่เขากำลังจะจากไปนั้น ชายชราก็คว้าแขนเขาเอาไว้อย่างประหม่า “คุณต้องการอระไรอีก?” เจอรัลด์ถาม “หลานชายของฉัน เธอเป็นคนใจดีมาก…ฉันขอทราบขื่อของเธอได้ไหม?” “เจอรัลด์ คลอฟอร์ด…” เพราะเ