บทที่ 1228 โธ่เอ๊ย โรบิน

พวกเขาอยู่จนเกือบจะ 4 ทุ่มกว่ามาร์คจะคุยกับแจ็คสันเสร็จ เห็นได้ชัดว่านี้เป็นมากกว่าเพียงการมาทานมื้อค่ำ แจ็คสันมีเรื่องที่จะคุยกับมาร์ค แอริสโตเติลหลับไปบนรถระหว่างทางกลับบ้าน “แจ็คสันมีเรื่องที่จะต้องคุยกับคุณเหรอ?” แอเรียนถาม “เรื่องงานน่ะ” มาร์คตอบ “พวกเราลืมดูเวลาเลยคุยกันเพลินไปหน่อย ถ้าเธอง่วงก็งีบไปก่อนได้เลยนะ อีกแป๊บก็ถึงแล้ว” แอเรียนหันข้างและมองออกไปทางหน้าต่าง “ฉันไม่ได้ง่วง ฉันแค่ถามเฉย ๆ ฉันนึกว่าคุณคุยกันเรื่องที่สำคัญ ๆ ซะอีก” มาร์คเงียบไปสักพักก่อนที่จะถามว่า “สำหรับเธอฉันเป็นไอ้แก่ที่เฉียบขาด ไม่มีความปรานี และหยิ่งผยองจริง ๆ เหรอ?” แอเรียนเกือบจะสำลักน้ำลายตัวเอง เธอรู้สึกผิดเกินไปที่จะมองหน้าเขา เขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? เขารู้เรื่องส่วนตัวที่เธอคุยกับโรบินได้อย่างไร? มันเป็นแค่ความบังเอิญหรือว่าเขาแอบติดเครื่องดักฟังไว้ที่เธอ? เขาจะทำถึงขั้นนั้นเลยเหรอ? เขาหัวเราะ “ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้ ฉันก็แค่อยากรู้ว่าจริง ๆ แล้วเธอคิดยังไง บอกความจริงมาได้เลย” แอเรียนเม้มปาก “เปล่า… ฉันพูดไปแบบนั้นเพราะโมโหน่ะ แล้วคุณไปรู้มาได้ยังไง? ฉันพูดแบบนี้กับโรบินคนเดียว เธอบ