บทที่ 735

หลังจากนั้นสักพักหนึ่ง ลุงซองก็พูดขึ้นในท้ายที่สุด “โมเฟย อันยียังคงเด็กนัก” เซิน โมเฟยเข้าใจในทันทีกับคำพูดของลุงซองว่าหมายว่าอะไร ลุงซองไม่เต็มใจที่จะมอบลูกสาวของเขาไป ดังนั้น เขาจึงตบหน้าอกตัวเองเพื่อให้เขาวางใจ “คุณลุงครับ คุณวางใจกับผมได้ว่าผมจะดูแลอันยีเป็นอย่างดีไปตลอดชีวิตของเรา” “ทุกคนรู้ว่าควรพูดวิ่งที่ดีกันอย่างไร” ลุงซองมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา “ฮัน อี้เฉินได้พูดแบบนั้นมาก่อนหน้านี้ด้วยเช่นกัน แต่ท้ายที่สุด เขาก็ยังทำร้ายอันยี การไว้วางใจตั้งมากมายไม่มีค่าอะไรเลย” เซิน โมเฟยพูดไม่ออก ลุงซองถอนหายใจและพูดต่อว่า “เวลายังคงดำเนินต่อไป ฉันยังจำได้ย้อนกลับไปตอนที่อันยีเกิดมา เธอตัวเล็กกะจ้อยร่อยและตอนนี้ เธอกำลังจะเป็นแม่คนหนึ่ง การเป็นพ่อคนหนึ่ง ฉันจึงไม่เต็มใจที่จะปล่อยเธอไป” น้ำเสียงของลุงซองเต็มไปด้วยความกล้ำกลืน และรักในตัวลูกสาวของเขา เซิน โมเฟยขยับตัว และพูดพลางกระซิบว่า “คุณลุงครับ ผมจะรักอันยีเท่าที่คุณรักเธอ และผมจะไม่ปล่อยให้เธอถูกทำร้าย” ท่าทีที่จริงใจของเขาทำให้ลุงซองหัวเราะ “โมเฟย ลุงเชื่อว่าเธอทำได้อย่างที่พูด เพราะงั้น…” เขาหยุดไปชั่วครู่ “ความปรารถนาที