บทที่ 471

เซา เสี่ยวหวัน เพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาลเมื่อคืนนี้ แต่เมื่อเธอกลับมาถึงบ้านและเพิ่งจะล้มตัวลงนอนก็ต้องถูกปลุกขึ้นมาเพราะฝันร้าย ในฝัน ใบหน้าของ ทัง ซอง ซีดและเต็มไปด้วยเลือด เขาจ้องหน้าที่ด้วยแววตามืดมน และถามเธอว่าทำไมต้องทำร้ายเขา เธอร้องไห้คร่ำครวญขอร้องให้เขาให้อภัยเธอ เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำร้ายเขา “ผมอยากให้คุณมาอยู่กับผม” ทัง ซอง ยิ้มอย่างน่าสะอิดสะเอียนก่อนจะพุ่งตัวมาหาเธอ เธออยากจะวิ่งหนีแต่ขาของเธอราวกับหยั่งรากลึกลงที่พื้น เธอไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวได้ เธอทำได้เพียงยืนมองเขาบีบคอเธอด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ “เซา เสี่ยวหวัน ไปลงนรกซะ?” เธอเริ่มหายใจติดขัด และเมื่อเธอคิดว่าเธอกำลังจะตาย เธอก็ตื่นขึ้นมาเสียก่อน เมื่อตื่นขึ้นมาเธอก็ตระหนักได้ว่าเธอกำลังบีบคอตัวเอง เธอรีบปล่อยมือออกและลุกขึ้นนั่ง ความฝันนั้นช่างเหมือนจริงและน่าพิศวง เธอลูบไล้ลำคอของเธอเบา ๆ ด้วยความกลัว เธอยังคงรู้สึกราวกับว่าเธอยังโดนบีบคออยู่ ด้วยความกลัวเธอจึงไม่กล้านอนต่อ ความคิดที่จะฆ่า ทัง ซอง ไม่ได้มีการเตรียมการมาก่อน เธอตัดสินใจลงมือทำเมื่อได้ยินว่า ทัง โรลชูว บอกว่าเธอปรารถนาที่จะส่ง ทัง