บทที่ 340

ลู ชินจิน เป็นคนที่ไวต่อความรู้สึกคนอื่น เขายกมือขึ้นมาลูบผมเธออย่างทะนุถนอม ก่อนจะถอนหายใจ “ชูวชูวไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคตผมจะอยู่ข้างคุณเสมอ” มือของเธอโอบเอวเขาแน่นขึ้นโดยอัตโนมัติ เธอฝังหน้าลงไปในอ้อมกอดของเขาก่อนจะพูดเสียงเศร้า “ก็ได้ค่ะ ฉันเชื่อคุณ” มีเสียงสะอื้นเจือในน้ำเสียงของเธอ หัวใจของเขากระตุกวูบ เขาดันตัวเธอออก ก่อนจะก้มหน้าลงมามองดวงตาที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตาของเธอ สายตาดำขลับฉายแววเห็นใจ และหลงใหลไปพร้อม ๆ กัน เขาพูดเบา ๆ “โง่อะไรอย่างนี้” ปลายนิ้วสาก ปาดน้ำตาออกจากแก้มเธอก่อนจะประคองใบหน้าของเธอด้วยสองมือของเขา บรรจงจูบลงบนริมฝีปากแดงที่เผยอออกเล็กน้อยของเธอ เมื่อริมฝีปากเขาทั้งคู่บรรจบกัน ทัง โรลชูว ค่อย ๆ หลับตา รับรู้ได้ถึงความร้อนที่ส่งผ่านมาจากริมฝีปากและลิ้นของเขา จูบอันนุ่มนวลแผ่วเบานี้ เต็มไปด้วยความเสน่ห์หาที่ไม่จบสิ้น ทัง โรลชูว ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะเรื่องของ โมเฟย และ อันยี หรือเป็นเพราะตัวเธอเอง แต่เธอรู้สึกยากที่จะอธิบาย รู้สึกอ่อนแอและเปราะบาง คิดไปถึงเรื่องนั้น จึงยกมือขึ้นมาเกาะแขนเขาไว้แน่น กลัวว่าจู่ ๆ เขาจะจากเธอไป บางทีเขาอาจจะจะรู้สึกได้ว่