บทที่ 264

เขายิ้มมุมปากพร้อมกับดวงตาที่เป็นประกายของเขา เขาค่อย ๆ พูดว่า "ผมจะต้องไป ถ้าเขาไม่ไป" คำพูดนั้นทำให้ ทัง โรลชูว เงียบลงในที่สุด เสียงของเธอเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว เธอก็หันไปเห็นด้วยกับ เซิน โมเฟย ที่ตัดสินใจแบบนั้น “จริง ๆ แล้วโมเฟยยังเด็กอยู่ มันก็ดีนะที่ส่งเขาไปที่นั้นเขาจะได้หาประสบการณ์” ลู ชินจิน มองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยนรอยยิ้มมุมปากของเขาเกินต้านทานจริง ๆ เซิน โมเฟย ที่อยู่ห่างไกลออกไปในแอฟริกาใต้ก็กำลังจามในเวลาเดียวกัน เขาถูจมูก และจ้องไปที่ถิ่นทุรกันดารที่อยู่ต่อหน้าเขา รวมถึงเพื่อน ๆ ผิวดำที่อยู่เคียงข้างเขา น้ำตาเอ่อล้นเต็มสองตา "โอ้พระเจ้า! ทำไมฉันต้องมาอยู่ในสถานที่ที่น่ากลัวแบบนี้ด้วย?" วันรุ่งขึ้น ทัง โรลชูว มาถึงบริษัท ก่อนเวลา หลี่ น่า ก็ขอพบเธอ “ตอนนี้เธอรู้สึกดีขึ้นหรือยัง?” หลี่ น่า ถาม ทัง โรลชูว ตอบและยิ้มอย่างอ่อนโยน "ขอบคุณค่ะ ฉันดีขึ้นมากแล้ว" หลี่ น่า พยักหน้าและและคิดสักพักก่อนที่จะพูด "เดิมที ลู เส้าหลิน ถูกผู้บริหารไล่ออกแล้ว แต่ผู้จัดการซู เข้ามาสั่งการโดยตรงกับ ลู เส้าหลิน เรื่องก็เลยกลายเป็นอย่างที่เธอเห็นนี่แหละ" "งั้น..." หลี่ น่า ยิ้มอย่างส