บทที่ 254

หลังจากที่ เซิน โมเฟย พูดจบเขาก็รู้สึกอยากร้องไห้ทันที "โอเค อย่าลืมรายงานฉัน หลังจากที่นายกลับมา" เขายังต้องเขียนรายงานอีกเหรอ? ตอนนี้เขาถึงอยากตายและร้องไห้ในเวลาเดียวกัน ทำไมพี่เขาถึงกดขี่ใช้งานเขาขนาดนี้นะ? ทำไม? พี่ชายคนดูแลน้องชายให้ดีกว่านี้ไม่ใช่เหรอ? เซิน โมเฟย กำลังคร่ำครวญกับตัวเองปลายสายก็พูดอย่างอ่อนโยนว่า “ฉันจะดูแลปู่ให้เอง” “เอาล่ะ งั้นก็ได้” เซิน โมเฟย ถอนหายใจ ปู่ของเขาฟังแค่ลูกพี่ลูกน้องคนนี้เท่านั้น เขาสามารถไว้วางใจให้เขาจัดการทุกอย่างให้เขาได้ นี่เป็นสาเหตุที่เขาชื่นชมและเคารพลูกพี่ลูกน้องของเขาคนนี้มาโดยตลอด เมื่อ ลู ชินจิน รู้ว่า ทัง โรลชูว บาดเจ็บเขาก็ทิ้งงานทั้งหมดและรีบกลับบ้านทันที เขาผลักเปิดประตูห้องนอนและเห็นเธอนอนอยู่บนเตียง เขาเดินไปที่ด้านหนึ่งของเตียงก้มหัวลง และมองที่ใบหน้าที่สงบของเธอ แสงจาง ๆ สะท้อนในดวงตาสีเข้มของเขา เขามองต่ำลงมาเล็กน้อย คอเสื้อชุดนอนของเธออยู่ต่ำไปหน่อย เขาเลยเห็นรอยแดงบนหน้าอกของเธอ หัวใจของเขาเต้นระรัวอย่างรุนแรง และคิ้วที่คมของเขาขมวดแน่น ดวงตาของเขามีแต่ความสงสาร เขายื่นมือออกไปอยากสัมผัสเธอ แต่เมื่อเขากำลังจะส