บทที่ 57

ผู้อาวุโสซิมเมอร์มองเธออย่างเย็นชาและไม่ต้องการที่จะอธิบาย แมนดี้เกิดมาเป็นเด็กผู้หญิงและเธอก็ไม่เคยได้รับความรักจากเขา ตอนนี้เธอยังทำให้เกิดปัญหาใหญ่เช่นนี้อีก การขับไล่พวกเขาออกไปนั่นก็เป็นกรุณามกพอแล้ว ทั้งแมนดี้และลิเลียน ทำอะไรก็ดูเหมือนะไม่ถูกใจ ฮาร์วี่ย์ซึ่งตอนแรกเฝ้าดูอยู่ด้านข้างก็ลุกขึ้นช้า ๆ และพูดด้วยรอยยิ้ม “ผู้อาวุโสซิมเมอร์ ผมคิดว่าคุณไม่ยุติธรรม” อะไรนะ? ไม่ยุติธรรมงั้นเหรอ? ฮ่า ๆ ๆ ๆ! หลายคนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาในจังหวะทีทั้งห้องตกอยู่ในความเครียด ฮาร์วี่ย์ช่างตลกสิ้นดี นี่มันใช่จังหวะที่สมควรจะพูดเหรอ? เขาก็แค่ลูกเขยที่มาขออาศัยอยู่ก็เท่านั้นมีสิทธิ์ที่จะพูดงั้นหรือ? มาบอกว่าผู้อาวุโสซิมเมอร์ไม่ยุติธรรม? เขาโง่หรือเปล่า? เขาคิดว่านี่เป็นโรงละครหรือไง? ผู้อาวุโสซิมเมอร์เป็นคนพูดตำไหนคำนั้น เขามักจะทำในสิ่งที่ตัดสินใจลงไปแล้ว ลูกเขยที่ไร้ประโยชน์คนนี้กล้าสอนเขาได้อย่างไร? ในขณะนี้ทุกคนมองไปที่ฮาร์วี่ย์ราวกับว่าพวกเขากำลังมองไปที่คนบ้าอย่างไรอย่างนั้น "นายพูดอะไร?" ผู้อาวุโสซิมเมอร์ขมวดคิ้วและจ้องไปที่ฮาร์วี่ย์อย่างไม่มีความสุข ฮาร์วี่ย์พูดทุกคำอย่างเย็นชาว