บทที่ 389

“ห๋า?” เมื่อเจอรัลด์หันหลังกลับไป เขาก็เห็นชายวัยกลางคนคนหนึ่งกำลังรีบร้อนเดินมาหาเขา พวกเขาดูเหมือนจะจำผู้ชายคนนั้นไม่ได้กัน เป็นไปได้ไหมว่าเขารู้จักเจอรัลด์เป็นการส่วนตัว? เจอรัลด์ก้าวออกไปจากฝูงชน “แม่ง เจอรัลด์ ทำไมนายถึงไปล่ะ? นายไม่ได้ยินเหรอว่าเขาตะโกนเรียกหาคนอยู่ คุณคลอฟอร์ดน่ะ?” “ฮ่าฮ่า ใช่! นายไม่กระดากอายบ้างหรือไง?” เพื่อนมัธยมปลายไม่กี่คนเหล่านั้นตามเจอรัลด์ไปขณะที่พวกเขาหัวเราะกัน แม้แต่มอร์กาน่าก็หัวเราะขณะที่เธอเอามือปิดปาก มอนทาน่ากรอกตาใส่เจอรัลด์ครั้งแล้วครั้งเล่า “ฉันต้องทำให้เขาเมาไปแล้วแน่...ฉันหมดคำพูดแล้ว!” มอนทาน่าส่ายหัวของเธอและถอนหายใจ “คุณคลอฟอร์ด ผมนำรถมาให้คุณ มันอยู่ในลานจอดรถกลุ่ม C นี่กุญแจรถครับ และเจ้านายสั่งผมว่าขอให้คุณกลับไปเร็วหน่อย” “ผมเข้าใจแล้ว คุณไลล์ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว คุณก็ควรกลับเข้าไปได้แล้ว” จากนั้น เด็กชายที่ยืนอยู่ข้างคาเมรอนก็ก้าวออกมา และส่ายหัวของเขาพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ “แม่ง...ฉันคิดว่าเขาจำคนผิดนะ!” เจอรัลด์รู้สึกลำบากใจเล็กน้อย “นายตลกมาก ใช่ไหม? ชื่อของนายฟังดูไม่มีอะไรเหมือนกับคลอฟอร์ดเลยทั้งนั้น!” เด็กชายคนนั