บทที่ 186

“ทำไมคุณต้องรีบร้อนขนาดนั้น? ผมยังไม่แม้แต่จะกรอกแบบฟอร์มให้เสร็จด้วยซ้ำ ผมจะรับสายเมื่อผมกรอกเสร็จ!” มีคนมากมายที่จะโทรหาเขา ตามปกติแล้ว เจอรัลด์จะรับสายทันที แต่เขาไม่ต้องการทำแบบนั้น เมื่อได้เห็นว่าเจคอปรู้สึกกังวลเพียงใด เออจริงสิ เจอรัลด์เคยทานข้าวสองครั้งกับคุณเรนมาก่อน พวกเขารู้จักกันและกันเป็นอย่างดี พวกเขาไม่จำเป็นต้องมีมารยาทอะไรขนาดนั้นต่อกัน “ทำไมนายยังคงกรอกแบบฟอร์มอยู่? ไปรับโทรศัพท์สิ! ทำไมคุณเรนถึงโทรหานาย? รีบรับสายเร็วเข้า!” สายเรียกดับไปแล้ว เพราะไม่มีใครกดรับสายเป็นเวลานาน ดังนั้นสายจึงวางไปทันที เจคอปยิ้มเยาะ “เจอรัลด์ นายเป็นคนโง่จริง ๆ! นายสมควรได้รับมันสำหรับเป็นคน…” โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง “เร็ว! รีบรับโทรศัพท์!” คราวนี้ เจคอปรีบคว้าปากกาออกไปจากมือของเจอรัลด์ทันที จากนั้นเขาช่วยเจอรัลด์กดรับสายและวางมันไว้ข้างหูของเขา อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ไม่ได้แม้แต่จะยื่นมือออกไปเพื่อรับโทรศัพท์จากเจคอปด้วยซ้ำ เขาแค่นั่งอยู่ที่นั่นแบบนั้น ในทางกลับกัน เจคอปโน้มตัวเข้าหาเจอรัลด์และช่วยเขาถือโทรศัพท์เอาไว้ในมือ โดยการถือมันไว้ใกล้หูของเจอรัลด์ และฉากนั้นก็ดูค่อนข้