บทที่ 487

กลุ่มของโจชัวร์อยู่ในวงสังคมของแซคคารี่ ฉันวางโทรศัพท์ลงและมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าช่างมืดมน บางทีฝนอาจจะตกเร็ว ๆ นี้ ฉันหลับตาที่แสนเหนื่อยล้าลงและหลับไป เมื่อตื่นขึ้นก็เป็นเวลาบ่ายสามโมงแล้ว ฉันเปลี่ยนชุดและไปเยี่ยมซัมเมอร์ที่ใจกลางเมือง กว่าฉันจะไปถึงก็เริ่มมืดแล้ว ฉันตรงไปที่โรงพยาบาลและมองหาห้องของซัมเมอร์ เมื่อฉันเจอเธอ เธอกำลังเหม่อลอยจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง ฉันเดินเข้าไปในห้องและถามขึ้น “เธอกำลังคิดอะไรอยู่?” ซัมเมอร์หันกลับมามองฉันด้วยสายตาว่างเปล่า ฉันเข้าไปลงนั่งข้าง ๆ เธอ เธอเอื้อมมือมาดึงมือของฉัน ฉันรู้สึกได้ว่าเธอกำลังเศร้า ฉันกุมฝ่ามือที่เต็มไปด้วยรอยแผลฉกรรจ์นั่นและพูดขึ้น “เป็นอะไรไป?” “ฉันกลัวว่าชาร์ลสจะหย่ากับฉัน” เธอพูดคำเดียวกันกับเมื่อคืน ฉันปลอบใจ “เขาไม่ทำหรอก” เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซัมเมอร์อธิบายด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย “เมื่อสองวันที่แล้ว ฉันทะเลาะกับเขาเรื่องคู่หมั้นของเขา หลังจากเลิกอารมณ์เสีย คู่หมั้นของเขาก็มาพบกับฉัน เธอรู้ไหมเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น?” “ในคืนนั้นตอนฉันกลับมาบ้าน ฉันไม่ได้บอกเขาว่าฉันเห็นเขาในช่วงกลางวัน... ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากบอ