บทที่ 313

ทว่าไร้เสียงตอบกลับ ร่างเพรียวตัดสินใจเดินเข้าไปเคาะ พลันประตูกลับถูกเปิดออกมาโดยใครบางคนเสียก่อน เขาคือ คนที่ฉันพึ่งห่างมาไม่กี่วัน ร่างสูงใหญ่ตรงหน้ายังเหมือนเดิม เหมือนกับภาพที่ตราตรึงอยู่ในใจฉันมาตลอด แคโรจ้องมองอีกฝ่ายด้วยนัยน์ตาแดงระเรื่อ “คุณบาดเจ็บหรือเปล่า?” ฉันถาม แซคคารี่สวมแจ็คเก็ตสีดำตัวหนา มุมบนหน้าผากของเขามีแผลแต่ถูกปิดด้วยผ้าพันแผลเอาไว้เรียบร้อย ร่างเล็กมองอีกคนตั้งแต่หัวจรดเท้าซ้ำแล้วซ้ำอีก เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีบาดแผลอื่นแล้ว ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แคโรไม่กล้าเดินเข้าไปกอดอีกฝ่าย จึงทำเพียงยืนนิ่งท่ามกลางหิมะ แล้วจ้องมองคนตรงหน้าอยู่แบบนั้น คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย “ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?” เสียงเข้มนั่นปะปนความรำคาญอยู่เล็กน้อย และก็เป็นอย่างที่ฉันคิด ฉันคงมารบกวนเวลาส่วนตัวของเขา ในขณะที่ความรู้สึกแย่ ๆ กำลังตีพันอยู่ในใจ โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้คนที่โทรมาคือ โจชัวร์ เขาคงยังเป็นห่วงคนตรงหน้า และเพื่อความสบายใจ มือเรียวจึงกดรับสายต่อหน้าแซคคารี่ ริมฝีปากกำลังจะบอกอีกฝ่ายว่าแซคคารี่โอเค แต่โจชัวร์กลับเร็วกว่า “แคโร รับสายในที่ที่ไม