บทที่ 126

“ฉันแค่มาทำธุระ ไว้เจอกันครั้งหน้าแล้วกันนะ” ฉันปฏิเสธคำชวนของฌอน และอีกฝ่ายก็จับผิดสังเกตนี้ได้ ปลายสายเงียบไปสักพักก่อนที่จะเอ่ย “ผมทำให้คุณลำบากใจใช่ไหม?” ร่างบางก้มหน้าลงตอบเสียงเบา “เปล่าสักหน่อย” “ผมไม่ได้คิดกับคุณแบบนั้นจริง ๆ อย่าคิดมากเลย” ทว่าจู่ ๆ เสียงเข้มกลับเอ่ยโพล่งออกมาตรง ๆ ถึงสิ่งที่อยู่ในใจ ทำเอาฉันอึ้งไปครู่หนึ่ง อีกฝ่ายถอนหายใจและพูดต่อ “คุณคือเพื่อนสนิทของผมนะ ผมรู้ขอบเขตดี หวังว่าคุณจะไม่เครียดเกินไป” หมอนั่นว่าฉันคิดมากไปเองจริง ๆ เหรอ?! ฉันตอบเขากลับ “ฉันก็ไม่ได้หลงตัวเองขนาดนั้นหรอกหน่า” “โอเค ถ้าคุณต้องการอะไรก็โทรบอกผมแล้วกัน” “ได้ ไว้คุยกันใหม่” ฉันตอบปิดบทสนทนา หลังจากกดวางสายก็เตรียมหันหลังเดินทางกลับไปที่โรงแรม ทว่าเมื่อถึงโรงแรมกลับเจอกับคนที่ทำให้หัวร้อนก่อนหน้านี้ยืนดักอยู่ตรงทางเดิน ฉันพุ่งตรงเข้าไปหาเธอก่อนถาม “เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่?” แคโรไม่เคยคิดเลยว่าแฟนเก่าของฌอนจะตามมาถึงที่นี่แถมยังพาพวกมาด้วยอีกสองคน หล่อนมองมาด้วยสายตาดูแคลนพลางหัวเราะเยาะ “เดาสิว่าฉันรู้ได้ยังไง?” ฉันกัดฟันแน่น “เธอต้องการอะไร?” ฉันไม่มีธุระกงการอะไรกั