บทที่ 902 การดูถูกดูหมิ่นดูและความอัปยศ

ทิฟฟานี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกครั้งใหญ่ เธอหมดแรงจนต้องพิงกำแพงพลางหน้าซีด เธอรอจนกว่าตัวเองจะสงบสติลงก่อนที่เธอจะเริ่มหากุญแจและเข้าไปในบ้าน “ลูกได้คุยกับใครข้างนอกนั้นหรือเปล่า?” ลิเลียนถามอย่างงงงวย “แม่ได้ยินเสียงคนคุยกันแต่แม่ขึ้นเกียจลุกขึ้นไปดู ลูกคุยกับใครเหรอ?” “แค่บังเอิญเจอเพื่อนร่วมงานเก่าน่ะ เราก็เลยคุยกันนิดหน่อย หนูไปทำกับข้าวก่อนนะ” ทิฟฟานี่อธิบายโดยไม่เต็มใจนัก ที่คฤหาสน์เทรมอนต์ เมื่อแอเรียนกลับไปถึงบ้าน มาร์คกับแอริสโตเติลก็กลับมาเรียบร้อยแล้ว ทั้งคู่เพิ่งจะพากันอาบน้ำเสร็จ ตอนนี้เธอดูเหมือนแม่ที่ไร้ประโยชน์มาก มาร์คทั้งสามารถหาเงินและเลี้ยงลูกได้ ซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกต่ำต้อย เธอก้าวไปข้างหน้าโดยไม่สามารถยับยั้งความรู้สึกของตนเองได้ “มานี่มาสมอร์ มาให้หม่ามี๊อุ้มหน่อยน๊า” มาร์คหลบเลี่ยงเธอด้วยความรังเกียจ “ไปอาบน้ำก่อน พวกเราเพิ่งอาบเสร็จ วันนี้ร้อนมากและเธอก็เหงื่อออกมาทั้งวันแล้ว…” นานมากแล้วที่เขาไม่ได้ต่อว่าเธอ เธอเสียความรู้สึก “นี่คุณดุฉันเหรอ?” เขาจ้องเธออย่างใจเย็น “ทำไม? ฉันดุไม่ได้เหรอ? ฉันนึกว่าเธอชินกับมันไปแล้วซะอีก แต่ก่อนฉันดุเธออกจะบ่อย”