บทที่ 446 Rolls-Royce Phantom Coupé

ทิฟฟานี่พยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้มก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำ เธอถอดชุดนอนผ้าไหมสีดำออกแล้วโยนมันลงในถังขยะด้วยท่าทางรังเกียจ เธอไม่สามารถรักษารอยยิ้มบนใบหน้าของเธอได้อีกต่อไป เธอสามารถแสดงความโศกเศร้าและปล่อยให้น้ำตาของเธอไหลอย่างอิสระเมื่อเธออยู่คนเดียวเท่านั้น เธอขัดผิวจนผิวเธอเริ่มแดงก่อนที่จะใส่ชุดนอนแล้วเข้าไปนอนในห้องรับแขก แอเรียนปิดไฟแล้วเข้าไปกอดเธอ “ทิฟฟ์ ฉันเห็นรอยฟกช้ำบนตัวเธอ อีธานตีเธอเหรอ? เธอไม่ต้องบอกฉันถ้าเธอไม่สะดวก ทุกอย่างมันจบลงแล้ว” ในความมืดมิดนั้นทิฟฟานี่กำลังกลั้นน้ำตาไว้อย่างสิ้นหวัง “ฉันไม่มีอะไรให้พูดมากนัก… เพราะ… มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ อีธานแค่อารมณ์เสียเพราะฉันทิ้งเขาและต้องการแก้แค้นฉัน ถ้าพวกเธอหาฉันไม่เจอ เขาจะปล่อยฉันไปในอีกไม่กี่วัน ฉันเหนื่อยจะตายแล้ว นอนเถอะ” แอเรียนแทบจะไม่ได้นอนเลยในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา หลังจากเธอฮัมเสียงตอบกลับ เธอก็ผล็อยหลับไปแทบจะทันที ทิฟฟานี่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพึมพัมกับตัวเอง “ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้โกหกตอนที่บอกฉันว่าครั้งแรกจะเจ็บเหมือนตกนรก…” แอเรียนยังไม่ได้หลับลึกขนาดนั้น แต่เธอได้ยินไม่ชัดเช่นกัน “หืม…?”