บทที่ 344 จดหมายสั่งเสีย

ทิฟฟานี่ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อสิ้นสุดการโทร “นั่นเป็นความคิดที่ดี ให้เธอมาหาเรา ช่วยให้เราไม่ต้องเจอปัญหากับการขับรถไปรอบ ๆ มันรู้สึกไม่เหมาะสมที่คิดจะกล่าวหาคนอื่นอย่างรุนแรง จำสิ่งที่ฉันบอกเธอเอาไว้ อย่าบุ่มบ่าม” แอเรียนพยักหน้ารับ รถขับรถมายังถนนอีกฝั่งก่อนจอดที่พื้นที่ว่างด้านหน้าร้านไวโอเล็ต คาเฟ่ เฮเลนไม่ได้ให้พวกเขารอนานจนเกินไป เธอมาถึงยังประตูร้านกาแฟภายในเวลาไม่ถึงยี่สิบนาที เธอรีบมาและไม่ได้นำร่มมาด้วย เมื่อเธอจอดรถเสร็จแล้วและเข้าไปในร้านกาแฟ ชุดสูทสีขาวของเธอจึงเปียกโชกไปด้วยน้ำฝน ผมที่เคยเรียบร้อยของเธอยุ่งเหยิงเล็กน้อย เธออาจจะดูน่าเวทนาไปสักหน่อย แต่เมื่อเธอเห็นแอเรียน เธอก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข “แม่ไม่เคยคิดว่าลูกจะโทรหาแม่” เมื่อทั้งสามคนนั่งอยู่ตรงข้ามกัน แอเรียนจ้องไปที่เฮเลนด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยบนใบหน้าของเธอ เธอพยายามจับสีหน้าพิรุธบนใบหน้าของเธอ แม้ว่าเห็นเพียงเล็กน้อยก็เพียงพอแล้ว อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่พบอะไรเลย เฮเลนรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาจากวิธีที่แอเรียนจ้องมองเธอมา “มีอะไร? มีอะไรอยากจะบอกแม่ไหม?” แอเรียนกัดฟันของเธอ “สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นแผนของค