บทที่ 20 ไม่ชอบเหรอ?

มือของแอเรียนที่กำลังถือช้อนของเธอสั่นไหว เมื่อมองไปที่ชามซุปครึ่งชามเธอลังเลก่อนที่จะพูดว่า “แม่นมแมรี่ช่วยหนูที…” แมรี่มองผ่านกลเม็ดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอและตอบเบา ๆ ว่า “อ่า ทำไมเธอกลัวคุณท่านนักล่ะ? เขาไม่เขมือบเธอหรอก” หลังจากที่แอเรียนทานอาหารเสร็จ เธอเดินขึ้นบันไดหลังจากที่แมรี่ทำความสะอาดโต๊ะเสร็จแล้ว ประตูห้องนอนใหญ่ถูกกั้นไว้เพื่อเปิดแง้มไว้ครึ่งหนึ่ง อย่างไรก็ตามเธอยังคงเคาะประตูก่อนเข้าไป มาร์ค เทรมอนต์ กำลังอ่านเอกสารอยู่หน้าหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสพร้อมบุหรี่ที่อยู่ระหว่างนิ้วของเขา และไวน์ครึ่งแก้วตั้งอยู่บนโต๊ะตัวเล็กข้าง ๆ เขา เขาดับบุหรี่ลงเมื่อแอเรียนไอจากการสำลักควันโดยธรรมชาติ “มานี่สิ” เธอเข้าไปใกล้เขามากขึ้น “มี…อะไรที่คุณต้องการจากผมไหม?” มาร์ค เทรมอนต์ วางเอกสารในมือของเขา เขาดึงร่างของเธอเข้าสู่อ้อมกอดของเขาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว “พรุ่งนี้ผมจะไปทำธุระที่ต่างประเทศ มากับผม" ความสามารถในการคิดของแอเรียน ผงะลงเมื่อนั่งลงบนขาของเขา เมื่อเธอได้ยินว่าเขาต้องการพาเธอออกไป ความตื่นตัวของเธอก็เพลาลง “คุณกำลังเดินทางไปทำธุรกิจ… มันดีกว่า… มันจะดีกว่าถ้าฉันไม่ไป?” ตลอดสิบปีที่ผ่านมาเธออยู่ในโรงเรียนหรือที่บ้าน แอเรียนไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับโลกภายนอก เธอมีความวิตกกังวลทางสังคมเล็กน้อย เป็นกังวลเมื่อใดก็ตามที่เธอไปในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยและพูดคุยกับคนแปลกหน้า นอกจากนี้เธอไม่สามารถจินตนาการถึงสิ่งที่น่ายินดีที่จะออกไปกับเขาได้ “แน่ใจนะว่าจะไม่ไป?” คำพูดของมา์ค เทรมอนต์ กระซิบข้างใบหน้าของแอเรียน เมื่อเขาพูดทำให้สถานการณ์ใกล้ชิดมากกว่าที่เป็นอยู่และทำให้เธอตกอยู่ในสภาวะขั้นวิกิต แอเรียนปฏิเสธที่จะทำให้เขาเสียใจ แต่เธอก็ไม่ต้องการที่จะไปโดยเเท้จริง เธอบด้วยท่าทีที่น่ารักโดยไม่รู้ตัว "ไม่ค่ะ ฉันจะรอคุณที่บ้าน" มาร์ค เทรมอนต์ ดูเหมือนจะพอใจกับน้ำเสียงของเธอขณะที่มือของเขาจับไปที่ปลายคางของเธอและประกบลงบนริมฝีปากของเธอ รสชาติหวานสดชื่นของเธอล่อลวงให้เขาเข้าไปลึกขึ้น แต่แอเรียนก็หันหน้าไปทันที “ไม่ชอบเหรอ? หรือ…ไม่ชอบผม?” โทนเสียงของมาร์ค เทรมอนท์ ต่ำลง ทำให้ภายในของแอเรียนเกิดความกลัวไปโดยอัตโนมัติ แอเรียนกัดริมฝีปากของเธอด้วยความโกรธ “เปล่า…” โทรศัพท์มือถือของมาร์ค เทรมอนต์ ที่วางอยู่บนเตียงดังขึ้นเป็นสีฟ้า ราวกับว่าเธอได้รับการอภัยโทษ แอเรียนนลุกขึ้นมาเเละหยิบโทรศัพท์มือถือให้กับเขา หว่างคิ้วของมาร์ค เทรมอนต์ ขมวดลงเล็กน้อยเมื่อเขาดูสายเรียกเข้า แต่เขาก็ไม่ได้รับสายในทันที แอเรียนเข้าใจสถานการณ์และหันเดินออกไปโดยทิ้งเขาไว้ด้วยรอยยิ้มที่โล่งใจในเวลาเดียวกัน บางทีเขาอาจมีคนที่เขาชอบอยู่แล้วและอยากจะแต่งงานและมีลูก ถึงตอนนั้นเขาจะปล่อยเธอไปใช่ไหม? นั่นคือสิ่งที่เธอหวังเอาไว้ กลับไปที่ห้องของเธอและนอนเล่นอยู่บนเตียง แอเรียนเปิดโทรศัพท์มือถือของเธอ สีสันแห่งเทศกาลบนหน้าจอสะท้อนให้เห็นถึงอารมณ์ครึกครื้นของวันหยุดที่กำลังจะมาถึง แต่ไม่ได้ทำอะไรที่จะจุดประกายให้หัวใจที่เศร้าหมองของเธอ ข้อความที่ปรากฏขึ้นบนแถบการแจ้งเตือนดึงดูดความสนใจของเธอ มันมาจากทิฟฟานี่ เลน ลมหายใจของแอเรียนติดอยู่ในลำคอเมื่อเธออ่านข้อความ วิล ซีวาน จะกลับมาแล้ว… แม้ว่าเธอจะรู้ว่าอีกไม่นานเขาจะต้องออกจากประเทศอีกครั้ง ในขณะที่เขากลับไปเยี่ยมครอบครัวของเขาในช่วงวันหยุดเท่านั้น แอเรียนก็ยังรู้สึกแปลก ๆ ชายหนุ่มผู้บริสุทธิ์ ดวงตาที่รายล้อมด้วยดวงดาวทั้งหมดบนกาแลคซีของเขาทิ้งรอยประทับลึกลงไปในหัวใจของเธอ วิล ซีวาน และ มาร์ค เทรมอนต์ ชายสองคนที่ต่างขั้วกัน แอเรียนโทรหาทิฟฟานี่ “ทิฟ เมื่อไหร่…วิลจะออกนอกประเทศอีกครั้ง?” เสียงล้อเลียนของทิฟฟานี่ดังขึ้นจากอีกด้านหนึ่งของสายว่า “เป็นอะไรรึเปล่า? ฝืนใจที่จะเห็นเขาจากไป? จริง ๆ ฉันก้ไม่เเน่ใจ เเต่พรุ่งนี้จะมีการรวมตัวกัน เธอมาได้ไหม? เขาเป็นเจ้าภาพน่ะ โอ้ ใช่ ฉันต้องการให้เธอพบใครสักคน เขาเป็นแฟนของฉันเอง บอกให้ฉันรู้ด้วยนะถ้าเธอสามารถเข้าร่วมได้” “ฉันจะไป” แอเรียนตอบไปโดยไม่รู้ตัว วินาทีก่อนที่เธอจะตอบเธอคิดถึงมาร์ค เทรมอนต์ ที่กำลังจะจากไปในวันพรุ่งนี้เช่นกัน เธออาจต้องเสี่ยงที่จะออกไปข้างนอกเมื่อเขาไม่อยู่ที่นี่