บทที่ 1025 พวกเราคือครอบครัวเดียวกัน

แอเรียนพยักหน้า "ตกลง" แม้ว่าเธอจะไม่ได้แสดงออกแต่เธอก็ยังคงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ชีวิตของเธออาจดูสงบสุข แต่มันกลับสงบสุขเกินไป เหมือนดั่งน้ำที่นิ่งเฉยไร้ชีวิตชีวา มาร์คไม่ได้มีพ่อแม่ ญาติหรือพี่น้อง แจ็คสันและเอริกจึงมีความหมายกับเขามาก ความเจ็บปวดจากการสูญเสียเอริกคงจะอยู่กับเขาไปอีกนาน จริง ๆ แล้วเธอไม่มีความสุขเลย เธออารมณ์เสียที่เขาละเลยเธอและลูกในช่วงที่เขาเศร้าโศก เธอกับแอริสโตเติลควรจะมีความสำคัญสำหรับเขาเช่นกัน และพวกเธอยังเป็นญาติที่ใกล้ชิดที่สุดของเขาทั้งในเวลานี้และตลอดไป เมื่อพายุผ่านไปอากาศในเมืองหลวงก็เริ่มเย็นลง พวกเขากำลังเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วง แอริสโตเติลเริ่มเรียนรู้ที่จะลุกขึ้นนั่งด้วยตัวเองแม้จะยังคงสั่นคลอนอยู่ก็ตาม เขาจะเสียการทรงตัวและล้มลงเป็นครั้งคราว แต่เขาก็ยังชอบที่จะลุกขึ้นนั่งใหม่และเล่นกับตัวเอง ตอนนี้เขาสามารถเล่นซอกับของเล่นที่เขาโปรดปรานได้เช่นกัน ตอนนี้แอเรียนมีอิสระที่จะออกไปทำงานแล้ว เธอจึงเริ่มหางานเร็วกว่าที่วางแผนไว้ เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะเข้าบริษัทมาร์คอยู่แล้ว ทุกคนที่นั่นต่างรู้จักเธอในฐานะคุณนายเทรมอนต์ อย่างไรก็ตาม หลังจากที่พิจารณามาบ้างแล