บทที่ 882

เขายกมือที่เปื้อนเลือดขึ้นเพื่อหาผ้าคาดผมสีเขียวมิ้นต์ที่เขาเก็บไว้อย่างทะนุถนอมซึ่งตอนนี้ถูกย้อมไปด้วยสีแดง เขายกผ้าคาดผมมาที่ปากของเขาด้วยมือที่กำลังสั่นเทา “อย่าตายนะ ได้โปรด คุณจะตายไม่ได้นะ” เขาบ่นพึมพำภายใต้ลมหายใจขณะที่ดวงตาของเขาก็ยิ่งแดงก่ำ “คุณสัญญาแล้วว่าจะตามรังควานผมตลอดไป คุณจะคืนคำตอนนี้ไม่ได้นะ” เฟลิเป้เสียงสั่นขณะที่เขาพูดซ้ำ ๆ กับตัวเอง อย่างไม่สามารถระงับความตื่นตระหนกภายในตัวเขาเองได้ ทันใดนั้น ประตูห้องของห้องผ่าตัดก็เปิดออกเผยให้เห็นถึงหมอคนหนึ่งในเสื้อโค้ทสีขาว เฟลิเป้รีบวิ่งเข้าไปหาเขา “ศาสตราจารย์ควินนี่ย์ เคธี่เป็นไงบ้าง?” ศาสตราจารย์คนนั้นส่ายหน้า “ผมเอากระสุนออกแล้ว แต่เนื่องจากมันโดนหัวใจของเธอ ผมก็ไม่สามารถพาเธอกลับมาชีวิตได้ ผมต้องขอโทษด้วย แต่คุณเคธี่ได้จากไปแล้ว” เฟลิเป้รู้สึกว่าโลกของเขาได้แตกสลายขณะที่เขายืนนิ่งแช่แข็งอยู่กับที่ “จู่ ๆ เธอถูกยิงได้ยังไง? อาจจะเป็นพวกสเตเจี่ยน จอห์นสัน รึเปล่า?” หมอคนนั้นถอนหายใจ หัวใจของเขาบีบคั้นกับการสูญเสียคนอายุน้อยเช่นนี้ไป เฟลิเป้ตอบเขาไม่ได้ เพราะเขารู้คำตอบอยู่แล้ว เขาคือคนที่ฆ่าเคธี่ เขาเป็นคนที่สั