บทที่ 872

สิ่งนี้เข้าใจได้ ลิเลียนเป็นลูกสาวของเขา แล้วเขาจะยอมให้คนอื่นทำร้ายลูกสาวของเขาได้ยังไงกัน? ถึงอย่างนั้น ไม่ใช่ว่าพ่อทุกคนจะรักลูก ๆ ของพวกเขา เคธี่เยาะเย้ยด้วยการเสียดสี เมื่อเธอนึกถึงเด็กสองคนที่ถูกเฟลิเป้ฆ่า เธอก็รู้สึกเจ็บปวดในใจ เฟลิเป้เดินออกจากห้องไป เมื่อเขาเห็นเคธี่กำลังเหม่อลอย ดวงตาของเขาก็ผุดแววชั่วร้าย “ไปกับฉัน” เขาสั่ง แต่เขาเห็นเพียงเคธี่มองเขาด้วยความขุ่นเคืองในสายตาของเธอ "อะไร? เธอกลัวว่าเจเรมี่จะไม่กลับมาเหรอ? เธอคงรู้ว่า สเตเจี่ยน จอห์นสันเป็นใครสินะ และแน่นอนว่าฉันต้องการให้เขาไม่กลับมาอีก” “คุณมันเป็นปีศาจ” ดวงตาของเคธี่เต็มไปด้วยการดูถูก เฟลิเป้ดึงเธอเข้าหาเขา หน้าตาหล่อเหลาของเขาดูเย็นชา “พวกวิทแมนเป็นหนี้ฉันนี่” “แม้ว่าผู้เฒ่าวิทแมนจะเป็นฝ่ายผิด แต่คุณไม่ควรมาลงที่เจเรมี่ คุณเอาแต่คิดว่าคนอื่นทำผิดต่อคุณ แต่ตอนนี้ฉันเห็นทุกอย่างชัดเจนแล้ว คุณแค่อิจฉาเจเรมี่ และคุณก็อิจฉาที่เขาเก่งกว่าคุณทุกอย่าง!” "หุบปาก!" เฟลิเป้หยุดเธอ พยายามระงับไฟโทสะที่โหมกระหน่ำในอกของเขา จากนั้นเขาก็ลากเธอพากลับไปที่คฤหาสน์ เนื่องจากเธอท้อง เมเดลีนจึงทำได้เพียงรอข่าวของฟาเบ