บทที่ 718

น้ำเสียงของเขาเย็นชา และดวงตาของเขาก็เย็นชายิ่งกว่าน้ำเสียงของเขา “ครั้งก่อนหน้านี้ที่คุณแม่ถูกลักพาตัวไป ลินนี่ก็เสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วยแม่เอาไว้ มันไม่เป็นไรนะ ถ้าแม่จะไม่ขอบคุณเธอ แต่นี่แม่กลับจ้องจะเล่นงานเธออีก! ผมสงสัยจริง ๆ ว่าแม่เป็นแม่แท้ ๆ ของผมจริงรึเปล่า” “...” คาเลนเดือดดาลและแทบจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ “แกอยากจะให้ฉันขอบใจมันอย่างนั้นเหรอ? แกรู้ไหมว่าวันนั้นมันตบตีฉันและแหกปากตะโกนใส่ฉันน่ะ? ถ้าฉันไม่มีสมองล่ะก็ ป่านนี้คงถูกมันหลอกไปไหนต่อไหนแล้ว!” เจเรมี่รู้สึกว่าเขาไม่มีอะไรจะต้องโต้เถียงกับคาเลนอีกต่อไปแล้ว เขาจับมือแจ็คสันเอาไว้ “แจ็ค เดี๋ยวพ่อจะพาออกไปกินข้าวดี ๆ นอกบ้านนะ” “แม่จะมากับเราด้วยไหมครับ?” แจ็คสันเอ่ยถามอย่างคาดหวัง เจเรมี่ขมวดคิ้ว เขาบอกว่ากับแจ็คสันว่าให้ไปชวนเมเดลีนมารับประทานอาหารเย็นด้วยกันคืนนี้ แต่ทว่ากลับล้มเหลวไม่เป็นท่า เขาพยายามโทรหาเธออยู่หลายสาย แต่เธอก็กดตัดสายตลอด “แจ็ค แม่บอกว่ามีเรื่องบางอย่างต้องไปทำ เพราะงั้น เดี๋ยวพ่อไปกินข้าวเป็นเพื่อนลูกเองนะ” เขายิ้มให้เด็กน้อยอย่างอ่อนโยน “แล้ว น้องสาวลูกอยู่ไหนล่ะ?” “ลิลลี่อยู่กับคุณยายคร