บทที่ 692

เขามองเข้าไปในใบหน้าที่ดูคล้ายกับใบหน้าของเมเดลีนมาก เขาโบกมือของเขาเบา ๆ ขณะที่สีและภาพอันคมชัดฉายในแววตาของเขา 'ฉันสามารถมองเห็นสิ่งต่าง ๆ ได้ อย่างงั้นเหรอ? 'ฉันกลับมามองเห็นได้อีกครั้งแล้วจริง ๆ' เมื่อนึกย้อนกลับไป เขาได้กลับมามองเห็นได้ ตั้งแต่เมื่อคืนนี้ เขาเห็นอีวอนผลักเมเดลีนตกหน้าผา และเขาก็คว้าเมเดลีนเอาไว้ “อืม…” ในขณะนั้นเมเดลีนก็ส่งเสียงครางออกมา ทำให้เจเรมี่หลุดออกจากห้วงความคิดของเขา เขากอดเมเดลีนที่ยังสะลึมสะลืออยู่ในอ้อมแขนของเขาไว้ เมื่อเขาอุ้เมเดลีนขึ้น เขาค้นพบว่าใต้บริเวณที่เธอนอนอยู่นั้นเป็นหิน หลังศีรษะของเธอกระแทกกับมันตอนที่หล่นลงมา หัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะ ขณะที่เขาอุ้มเมเดลีนไว้ในอ้อมแขนและเดินตรงไปข้างหน้า เขาพยายามค้นหาเส้นทางออกไป แต่หลังจากเดินไปรอบ ๆ มาเป็นเวลานาน เขาก็พบกับความล้มเหลว เขามองลงไปที่เธอซึ่งอยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอยังคงหมดสติ เจเรมี่กังวลใจและเริ่มเร่งฝีเท้า “เจเรมี่” ทันใดนั้นเขาก็หยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงของเมเดลีน “ลินนี่ ฟื้นแล้วเหรอ?” เมเดลีนลืมตาขึ้นด้วยความงุนงงและพยักหน้าตอบ “วางฉันลง” “ไม่ คุณยังอ่อนแอมากอยู่นะ” “ฉัน