บทที่ 661

เมื่อมองดูใบหน้าที่สับสนของเมเดลีน เอโลอิสจึงจับมือเธอขึ้นมาอย่างรักใคร่ “ทำไมลูกฉันถึงได้ซื่อบื้อแบบนี้นะ เหตุผลง่าย ๆ เพราะว่าเขารักลูกยังไงล่ะ” ‘เพราะว่าเขารักเธอ’ คำพูดที่เข้ามาในโสตประสาทของเธอเป็นดั่งเข็มนับพันที่ทิ่มแทงหัวใจเธอ “เมื่อสามเดือนก่อน ก่อยหน้าวันที่ลูกจะเดินทางออกจากเกลนเดลไป แม่ไปหาเจเรมี่มา” เอโลอิสนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์วันนั้น “แม่บอกกับเขาว่าลูกจะขึ้นเครื่องบิน ย้ายไปอยู่เมืองเอฟกับเฟลิเป้ในวันถัดไป และหวังไว้ในใจว่าเขาจะไปหยุดลูก แต่เขาบอกกับแม่ว่า การที่ไม่เข้าไปกวนใจ หรือทำให้ชีวิตลูกวุ่นวายอีกเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะทำให้ลูกได้” ไม่มากวนใจ หรือทำให้ชีวิตเธอวุ่นวายอีก... เมเดลีนคิดทบทวนถึงคำเหล่านั้นขณะที่เข้าใจขึ้นมาทีละน้อย ว่าทำไมเจเรมี่ถึงแสดงท่าทีห่างเหินกับเธอแบบนั้น เขาตั้งใจทำเองอย่างนั้นเหรอ? ตั้งใจทำว่าเธอเป็นคนแปลกหน้า ปฏิบัติตัวกับเธอย่างเย็นชา และบอกอย่างชัดเจนว่าห้ามไม่ให้ใครก็ตามบอกเธอถึงเรื่องที่เขาได้รับบาดเจ็บหนักเพราะว่าเข้าไปช่วยชีวิตเธอ เพื่อที่จะได้ไม่เข้ามากวนใจเธออีก อย่างนั้นเหรอ? “แม่ไม่รู้ว่าใครสักคนหนึ่งจะรักอีกคนหนึ่งมากมายขน