บทที่ 572

“ใช่ค่ะ คุณลุงวินส์ตัน บางทีเมเดลีนอาจไร้เดียงสาจริง ๆ มันคงแย่แน่ ถ้าเรากล่าวหาเธออย่างผิด ๆ” อีวอนเสแสร้งเข้าข้างเมเดลีน เมเดลีนเองรู้ดีว่าสองคนนี้แค่เล่นละครตบตา พวกเขาทำอย่างนี้เพราะมีเจเรมี่อยู่ด้วย วินส์ตันลุกขึ้นด้วยสีหน้าตึงเครียด “ฉันกินอาหารไม่ลงแล้ว” “วินคะ วิน!” คาเลนไล่ตามเขาโดยแสร้งทำเป็นกังวล อีวอนเองก็หาข้ออ้างที่จะออกจากตรงนี้ไปเช่นกัน หลังจากที่ทั้งสามคนจากไปแล้ว เจเรมี่ก็รู้สึกดีขึ้นมาก เขามองไปที่เมเดลีนอย่างสงสารขณะที่เธอยังคงป้อนอาหารท่านปู่อยู่ “ลินนี่ คุณควรไปกินข้าวก่อน ปล่อยให้ฉันทำต่อนะ” “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ ฉันไม่หิว” “ลินนี่ อย่าไปสนใจคำพูดเมื่อกี้เลย ผมจะเชื่อคุณ ไม่สำคัญอะไรหรอก” เจเรมี่มองเธออย่างอ่อนโยน “ช่วงนี้คุณปู่กินอิ่มนอนหลับสบาย ผมมั่นใจว่าคุณไม่ใช่คนร้ายแน่นอน” เมเดลีนมองเข้าไปที่สายตาอันอ่อนโยนของเขา “คุณพูดแค่นี้มันก็เพียงพอสำหรับฉันแล้วค่ะ” “มันไม่พอ ผมจะหาทางพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของคุณเอง” เขาประกาศอย่างเคร่งขรึม เขาจะไม่มีวันปล่อยให้เธอต้องเสียชื่อเสียงกับเรื่องนี้อีก … เที่ยงคืน อีวอนเปิดประตูห้องของเธออย่างเงียบ ๆ จ