บทที่ 557

เฟลิเป้ยังคงอยู่ในชุดเจ้าบ่าวที่ทำขึ้นสำหรับวันนั้นโดยเฉพาะ เขากำลังถือร่มในขณะที่ฝนเริ่มตกหนักขึ้น เขายังคงดูสง่างามเหมือนเคย แต่ไม่เห็นความอบอุ่นในดวงตาของเขาอีกแล้ว เมเดลีนจ้องไปที่เฟลิเป้ซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ขณะที่จิตใจของเธอผุดวาบด้วยบางความทรงจำ ที่บอกกับเธอว่าเธอรู้จักชายผู้นี้มาก่อน เวลาผ่านไปในขณะที่ฝนยังคงตกหนัก และเฟลิเป้ยังคงถือร่มขณะสวมชุดทักซิโดสีดำ เขากำลังเดินมาหาเธอ “เฟลิเป้ คุณมาที่นี่ทำไม?” เสียงของเจเรมี่ทำให้เมเดลีนหลุดออกจากภวังค์ เธอเงยหน้าขึ้นและบังเอิญเห็นริมฝีปากของเฟลิเป้เผยอขึ้น “ฉันไม่ได้มาที่นี่เพราะนาย” เฟลิเป้จ้องมองไปที่ใบหน้าของเมเดลีน ซึ่งทำให้เขารู้สึกใจเย็นขึ้นมาก “เมเดลีน คุณคงแปลกใจมากใช่ไหม ว่าทำไมคุณถึงแต่งงานกับผมในพิธีแต่งงานวันนี้ นั่นก็เพราะ...” “เฟลิเป้ วิทแมน!” เจเรมี่ขัดจังหวะ เขายืนอยู่ข้างหน้าและปกป้องเมเดลีนไว้ข้างหลังด้วยท่าทางเคร่งขรึม “หยุดกระตุ้นภรรยาของผม ด้วยความทรงจำที่ไม่ใช่ของเธอได้แล้ว” เฟลิเป้ยิ้มออกมาเล็กน้อย “ฉันคิดว่านายต่างหาก ที่เป็นคนป้อนความทรงจำปลอม ๆ ให้เธอ นายคิดว่านายจะจับมือเธอได้งั้นเหรอ ถ้าไม่ใช่เพราะค