บทที่ 517

เมเดลีนเงยหน้าขึ้นด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย แต่เธอไม่คิดว่าเจเรมี่จะอยู่ใกล้เธอขนาดนี้ ลมหายใจอุ่นรดโรยรินบนใบหน้าของเธอ ใบหน้าที่สง่างามและได้รูปของเขาสะท้อนออกมาจากนัยน์ตาของเธอ หัวใจของเธอเต้นแรงเมื่อเห็นใบหน้าซีดของเจเรมี่ เธอจึงหันหน้าไปมองด้านอื่น แต่ไม่ได้ผลักเขาออกไป เธอจับมือแจ็คสันและพูดเบา ๆ “แจ็ค กลับบ้านกับแม่นะ” “ครับ กลับบ้านกันเถอะ แจ็คจะกลับบ้านพร้อมพ่อกับแม่!” แจ็คสันกะพริบตาโต และพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ถัดจากเมเดลีน เจเรมี่รู้สึกถึงความอบอุ่นจากร่างกายของเธอ มุมปากซีดยกยิ้มขึ้นอย่างพึงพอใจ เมื่อพวกเขากลับมาที่วิลล่า เมเดลีนก็ช่วยเจเรมี่ให้เข้าไปในห้อง หลังจากส่งเขาถึงเตียง เธอก็หันกลับไปอย่างแน่วแน่ “ลินนี่” เสียงแผ่วเบาของเจเรมี่เล็ดลอดเข้ามาในหูของเธอราวกับสายลมเย็นสบายยามค่ำคืนที่พัดอยู่นอกหน้าต่าง “เธอไม่ไปได้ไหม?” เมเดลีนหันกลับไปมองดวงตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า เธอหันไปเผชิญหน้ากับเขาด้วยท่าทางที่สงบ “เจเรมี่ ฉันพาคุณไปโรงพยาบาล และพาคุณกลับมาบ้านไม่ใช่เพราะฉันยังรู้สึกอะไรกับคุณ แต่เพราะฉันไม่อยากมีปัญหากับคุณอีกต่อไป ฉันเลยไม่อ