บทที่ 369

มาเดลีนแสร้งยิ้มออกมาให้เขาอย่างไม่เต็มใจ “เจเรมี่ นี่คุณมาที่นี่เพื่อเยี่ยมเมเรดิธเหรอ? ยังตัดใจจากเธอไม่ได้งั้นเหรอ?” เจเรมี่เดินไปหยุดตรงหน้าเธอ ดวงตาที่แสนมีเสน่ห์ของเขามองเข้าไปในดวงตาอันน่าหลงใหลของเธอ “มีเพียงคนเดียวที่ผมไม่สามารถปล่อยมือได้ในตอนนี้ ก็คือคุณ” “พูดจริงงั้นเหรอ?" มาเดลีนมองทะลุเข้าไปในดวงตาเจเรมี่ราวกับว่าเธอกำลังประหลาดใจ “ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ฉันดีใจมาก” “แน่นอน มันเป็นเรื่องจริง” เจเรมี่ยื่นมือออกมา “ถ้าหากว่าคุณเต็มใจแล้วล่ะก็ ผมจะดูแลคุณเอง เริ่มตั้งแต่นาทีนี้ไปเลยดีไหม” มาเดลีนมองมือที่ยื่นออกมาของเจเรมี่ดูชัดเจนมาก นิ้วเรียวยาวและดูมั่นคง เธอเคยโหยหาความอบอุ่นจากฝ่ามือของเขามาก่อนในตอนนั้น เมื่อเขาเห็นมาเดลีนนิ่งและเงียบไปพร้อมกับมองที่มือของเขา ใบหน้าของเขาแสดงถึงความไม่สบายใจที่ไม่รู้ที่มา “คุณไม่เต็มใจเหรอ?” มาเดลีนหันไปมองที่หน้าเขาแล้วยิ้ม เธอวางมือของตัวเองเข้าไปบนมือของเขาและพูดช้า ๆ ซึ้ง ๆ ว่า “ไม่ใช่อย่างนั้น ทำไมฉันจะไม่เต็มใจล่ะ? รู้ไหม ฉันรอวันนี้มานานแล้ว” ‘ใช่แล้ว นี่มันนานมาก’ เจเรมี่ได้พามาเดลีนขึ้นรถกลับไปที่บ้านของตัวเอง ทันทีที