บทที่ 32

หลังจากที่เธอได้ยินแบบนั้น มาเดลีนเองรู้ดีว่าเธอคงจบสิ้นแล้วกับผลงานชิ้นนี้ เธอไม่ใส่ใจเลยสักนิดหากถูกทำให้อับอายหรือเข้าใจเธอผิด แต่สำหรับงานนี้มันสำคัญมากสำหรับเธอ "แบบร่าง? แมดดี้ เธอเป็นนักออกแบบตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” เมเรดิธ ดูตกใจมาก “นี่เธอคัดลอกงานออกแบบทางอินเทอร์เน็ตแล้วอ้างว่าเป็นของตัวเองเหมือนสมัยตอนเรียนจบหรือเปล่า? แมดดี้ ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองไปในทางที่ผิดได้ขนาดนี้?” เมเรดิธมองเธอด้วยความผิดหวัง เมื่อ​เอโลอิสได้ยินแบบนี้ ใบหน้าของเธอก็ดูแย่ลงทันที เธอจ้องมองมาเดลีนด้วยความขุ่นเคืองใจและจากไปพร้อมกับลูกสาวของเธอ มาเดลีนรู้สึกเจ็บปวดในใจหลังจากที่เอโลอิสมองเธอด้วยสีหน้ารังเกียจ เธอต้องการที่จะตามหล่อนไปเพื่ออธิบายตัวเอง แต่มีใครบางคนดึงเธอกลับมา เมเรดิธนั่นเองเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบๆตัว​ หล่อนก็ยิ้มเยาะเย้ยอย่างน่ากลัว “เธอเห็นใช่ไหมว่าเธอเป็นแค่คนต่ำต้อย อย่าได้คิดมาเทียบเคียงกับฉันเพื่อชิงตำแหน่งนายหญิงแห่งวิทแมน มาเดลีนเธอจะได้รับรู้ว่าผลของการต่อสู้เพื่อแย่งชิงผู้ชายของฉัน​มันจะจบลงในไม่ช้านี้” มาเดลีนกำแบบร่างไว้ในมือของเธออย่างแน่นก่อนจะจ้องมองไปที่การยิ้ม