บทที่ 263

เสียงทุ้มนุ่มอันเย้ายวนของเขาดังก้องทะลุหูเข้ามาก่อนจะถูกส่งที่หัวใจ มาเดลีนคิดไม่ถึงมาก่อนเลยว่าเจเรมี่จะเอ่ยถามเธอตรง ๆ แบบนี้ มีความตกใจที่มองเห็นได้ปรากฎบนใบหน้าของเธอ แม้ว่าเธอจะรู้สึกผงะ แต่เธอก็ยังคงรักษาอาการให้สงบนิ่งอยู่ “เจเรมี่ คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังพูดอะไรออกมา?” “แน่นอน ผมรู้ว่ากำลังพูดถึงอะไร” เขาลดเสียงลงเพื่อให้ฟังดูมีเสน่ห์ยิ่งขึ้นอีก “ฉันเองจะแต่งงานกับเฟลิเป้เร็ว ๆ นี้อยู่แล้ว ทำไมฉันถึงจะไปชอบคุณได้?” มาเดลีนพูดอย่างเย็นชา และผลักเขาออกไป ทว่า สิ่งที่เจเรมี่ทำเพียงแค่จับมือวางอยู่บนไหล่ของเขาไว้ “นี่คุณไม่ชอบผมจริง ๆ งั้นเหรอ? แล้วทำไมเมื่อคืนคุณมาหาผมที่โรงพยาบาลและบอกผมว่าคุณเป็นห่วงผมกัน?” เขาถามว่า “คุณเป็นห่วงผม ยิ่งไปกว่านั้น มันไม่มีอะไรคิดเป็นอื่นอีกแล้วและผมไม่คิดว่าเองคุณจะชอบลุงของผมมากขนาดนั้นหรอกนะ” เขาพูดพร้อมกับใช้ดวงตาสีเข้มจ้องที่หน้าของมาเดลีน เขารู้สึกได้ว่าหัวใจของเขากำลังเต้นรัว แม้จะรู้ว่าทั้งสองเป็นคนละคนกัน แต่เขายังไม่สามารถมองข้ามใบหน้าของเธอที่ดูเหมือนมาเดลีขนาดนั้นได้ แม้ว่าเขาจะระลึกถึงสิ่งที่ทำไปนี้ แต่เขาก็ยังไม่สามารถบรรเทาบาดแผ