บทที่ 237

เมื่อกลิ่นคุ้นเคยที่เธอได้กลิ่นด้านหลัง ทำให้มาเดลีนรู้ได้ทันทีว่าใครคือคนที่โอบเธอไว้ แต่ทำไมเจเรมี่ถึงมาที่นี่? เขาพาแจ็คสันมาที่นี่ด้วยไหม? เด็กคนนั้นอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ? มาเดลีนเริ่มคิดถึงแจ็คสันขึ้นมากะทันหัน จากนั้น เธอขัดขืนและหลบหลีกออกจากอ้อมแขนของเจเรมี่ “นั่นคนใจดีนี่นา!” ลิเลียนตะโกนเรียกเจเรมี่ใบหน้าที่เป็นสีชมพูของเธอมีรอยยิ้มที่มีความสุขปรากฏอยู่ขณะที่มองเขา ดูเหมือนว่าลิเลียนจะชอบเจเรมี่มาก มีรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเจเรมี่ เขามองไปที่ลิเลียน จากนั้นก็เบนสายตาไปที่มาเดลีน “ให้เดาว่าฉันตัดสินใจถูกแล้วที่จะออกมาข้างนอกในวันนี้” เขามีความหวือหวาในประโยคของเขา “ทำไมเธอไม่รับสายฉันเลย?” มาเดลีนเงยหน้าขึ้นเผยรอยยิ้มแสยะ “ฉันต้องขอโทษด้วย คุณวิทแมน พอดีฉันยุ่งกับการใช้เวลากับเฟลิเป้และลูกสาวของฉัน ฉันไม่มีเวลารับสายที่ไร้ความหมายหรอกนะ” “สายที่ไร้ความหมาย?” เจเรมี่เลิกคิ้วขึ้น ขณะที่เขาเห็นมาเดลีนหันหลังเดินหนีไปไปกับลิเลียน เขารีบเอื้อมมือไปคว้าแขนของมาเดลีนไว้ มาเดลีนหยุดเดิน “คุณวิทแมน ได้โปรดปล่อยมือ ฉันไม่อยากโดนคุณครอว์ฟอร์ดทุบตีอีกถ้าเธอเห็นเราแบบ