บทที่ 17
คำกล่าวหาที่เยือกเย็นของผู้ชายคนนี้ส่งผลกระทบโดยตรงต่อ มาเดลีน เธอรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องน่าตลกสิ้นดี
“คุณไม่รู้เรื่องนี้มาก่อนยังงั้นเหรอ คุณวิทแมน”
การตอบกลับของมาเดลีน มีอนุภาคในการเพิ่มความโกรธของเจเรมี่ ให้เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาเชิดคางของเธอขึ้นอย่างโกรธเคืองในขณะที่เขาจ้องมองเธอด้วยดวงตาสีดำที่เต็มไปด้วยความโกรธ
“งั้นเธอไปตามหาคนรักเก่ามางั้นสินะ หืม?”
‘คนรักเก่า? เขาต้องหมายถึงแดเนียลแน่ ๆ’
แดเนียลเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเจเรมี่ พวกเขาอายุมากกว่าเธอสองปี อีกทั้งเขายังเป็นรุ่นพี่ของเธอ
เเดเนียล เองเคยสารภาพรักกับมาเดลีน ในระหว่างพิธีจบการศึกษาทุกคนในโรงเรียนคิดว่าพวกเขาเริ่มออกเดทในภายหลัง
มาเดลีนไม่คิดว่า เจเรมี่เองจะเชื่อข่าวลือพวกนั้นเช่นเดียวกับทุกคน
“มาเดลีน ฉันบอกเธอไว้ก่อนเลยนะว่าถึงแม้ว่าวันหนึ่งฉันจะไล่เธอออกไป แต่อย่าคิดว่าเธอจะหนีไปหาผู้ชายคนอื่นได้ ฉันชักอยากจะเห็นซะแล้ว ว่าใครกล้าเก็บขยะที่ฉันเคยใช้แล้วทิ้ง มาใช้ต่อ!”
ขยะ?
เขากำลังเปรียบเปรยเธอด้วยคำพูดเช่นนี้
ความเจ็บปวดเริ่มลุกลามที่หัวใจของมาเดลีน เธอผลักผู้ชายร้ายกาจออกไปโดยที่เธอไม่รู้ตัว
“เจเรมี แค่เพียงเพราะคุณไม่ซื่อสัตย์ต่อการแต่งงานครั้งนี้ มันไม่ได้หมายความว่าฉันจะมีความสัมพันธ์เช่นนั้นกับคนอื่นในแบบที่คุณเป็น! ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันมีผู้ชายเพียงคนเดียว และนั่นก็คือคุณ! คุณไม่เพียงแต่ทำให้ฉันอับอายด้วยคำพูดของคุณ แต่คุณยังทำให้ตัวเองอับอายขายหน้าด้วยเช่นกัน!”
มาเดลีนวิ่งกลับไปที่ห้องของเธอ ทันทีที่ระบายคำพูดพวกนั้นออกไป
ในทางกลับกันเจเรมี่ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ความว่างเปล่าในวงแขน ทำให้เขาตกอยู่ในความงุนงง เขาเงยหน้าขึ้นมองด้านหลังของมาเดลีน คิ้วเรียวสวยถูกขมวดเบา ๆ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้สึกตัว แสงจันทร์ส่องลงบนใบหน้าของชายหนุ่มท่าท่างและการแสดงออกของเขายังเป็นสิ่งที่ไม่เเน่ชัด
…
มาเดลีนไปทำงานเช่นเดียวกับทุกครั้ง อย่างไรก็ตามในขณะที่เธอก้าวเข้ามาในสำนักงาน เธอถูกเรียกตัวโดยแผนกบุคคล
ผู้จัดการแผนกยื่นใบลาออกให้กับเธอ มาเดลีน รู้สึกสับสนอยู่ไม่น้อย เขาให้เหตุผลกับเธอเพียงสั้น ๆ “บริษัทของเราไม่ต้อนรับคนขี้ขโมย”
มาเดลีนเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้เป็นอย่างดี นี่คงเป็นผลมาจากวีดีโอ “การขโมย" ในวันนั้นถูกเผยแพร่ทางออนไลน์
เธอมีหลักฐานที่จะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเธอครั้งนี้ แต่ว่าเจเรมี่ได้ทำลายมันลงอย่างเป็นที่เรียบร้อย
ตอนนี้เธอเป็นเพียงโจรไร้ยางอายในสายตาของทุกคน
มาเดลีนรู้สึกผิดและโกรธมาก ไม่มีอะไรที่เธอสามารถทำได้เลย
ในเกลนเดล ทุกอย่างจะเป็นไปตามที่เจเรมี่ ต้องการขอเพียงเเค่เขาเอ่ยปากขึ้น
ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ความจริงก็คือเขาไม่เคยคิดช่วยเธอ เขาปรารถนาให้เธอหายไปตลอดกาล
มาเดลีนส่งเรซูเม่ของเธอไปสัมภาษณ์งานที่บริษัท อื่น ๆ อีกสองสามแห่ง แต่พวกเขาต่างปฏิเสธเธอโดยไม่ลังเล
นอกจากนี้บางทีมันอาจเป็นเพียงการคิดไปเอง แต่เธอก็รู้สึกไม่สบายในบางครั้งเธอรู้สึกเจ็บปวดภายในช่องท้อง
มาเดลีนเป็นห่วงลูก เธอจึงไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจสุขภาพทันที
มีผู้เข้าใช้บริการจำนวนมากอยู่ในโรงพยาบาล ระหว่างรอผลตรวจมาเดลีนมองไปที่หญิงตั้งครรภ์ที่มีสามีอยู่เคียงข้าง อย่างรู้สึกอิจฉา
เธอไม่กล้าคิดเพ้อฝันว่า เจเรมี่จะมาตรวจครรภ์เป็นเพื่อนเธอในวันหนึ่ง
มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย
“โอ้? นั่นคงไม่ใช่แมดดี้ใช่ไหม” ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของเมเรดิธ
มาเดลีนเงยหน้าขึ้นมองเมเรดิธ ในชุดเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่หลวม ๆ หล่อนยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน
“เธอก็มาตรวจครรภ์เหมือนกันงั้นหรอ เจเรมี่ไม่ได้มาด้วยกันกับเธองั้นหรือ?”
เมเรดิธยิ้มให้กับทุกอย่าง เธอดูไร้เดียงสาและไม่มีพิษมีภัยใด ๆ
มาเดลี เองรู้สึกเจ็บขั้วในใจ เธอไม่ต้องการแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น “อ่า… เจเรมีไม่ได้อยู่กับเธอเหมือนกัน ส่วนเรื่องเด็กในท้องของเธอในไม่ช้าเขาจะต้องรู้มันเร็ว ๆ นี้”
ปฏิกิริยาของเมเรดิธเปลี่ยนไปชั่วพริบตาอย่าง เธอมีอาการร้อนรน แต่ทว่าในพริบตาเธอยิ้ม และมีความรู้สึกภูมิใจในตัวเอง ขณะที่เธอพูดว่า “โอ้ ถ้าเธอหมายถึงเจเรมีแล้วล่ะก็? เขาไปรับผลตรวจแทนฉัน”