บทที่ 166

เมื่อเมเรดิธได้ยินเสียง ดวงตาของเธอลุกเป็นไฟด้วยความโกรธ สามปีที่ผ่านมานี้ เธอไม่มีความสุขนักกับการที่เจเรมี่ปฎิบัติกับเธออย่างเย็นชา และตอนนี้ก็มีผู้หญิงเข้ามาแย่งความสนใจของเจเรมี่ไปจากเธออีก มันยิ่งทำให้เธอร้อนรุ่มไปด้วยความโกรธ แต่อย่าไรก็ตาม ด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่เคเอฟซีเมื่อคราวก่อน เมเรดิธจึงพยายามอย่างมากในการควบคุมอารมณ์โกรธของเธอ เธอยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นว่า “เธอคงจะเป็นวีล่าผู้หญิงที่ช่วงนี้เข้ามาสนิทสนมกับคู่หมั้นของฉันสินะ” เธอพูดพร้อมกับหันหลังกลับ แต่แล้ว ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบประโยค สายตาเธอมองขึ้นไปเจอใบหน้าที่สวยงามและยิ้มแย้มของมาเดลีนนั้นก็ทำให้เธอตัวแข็งทื่อ ดวงตาของเธอเบิกกว้างเหมือนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอเห็นตรงหน้า “เป็นไป ดะ ได้ยังไง มาเดลีน?!” เมเรดิธพูดไม่ออกขณะที่เธอถอยหลังไป “เป็นไปได้ยังไง…” เธอปฏิเสธที่จะเชื่อกับตัวเองในใจ ‘มันจะเป็นไปได้ยังไง?!’ ‘ยัยผู้หญิงตาบอดแพศยานั่นกลายเป็นเถ้าถ่านไปตั้งนานแล้วนี่ แล้วทำไมเธอถึงมาโผล่ตรงหน้าฉันได้อีก!’ ‘มันเป็นไปไม่ได้!’ มาเดลีนยิ้มในขณะที่เธอจ้องมองสีหน้าของเมเรดิธที่เปลี่ยนไปด้วยความสับสน