บทที่ 1356

เขารู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายเริ่มกังวล “อย่ากลัวไปเลยลินนี่ ผมจะไม่ปล่อยให้คุณคลาดสายตาอีก ไม่ต้องกลัว โอเคไหม?” เมเดลีนตะลึงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นพบกับดวงตาของเจเรมี่ที่อ่อนโยนราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ ทันใดนั้นความกระจ่างแจ้งบางอย่างก็ปรากฎในสายตา เธอจำผู้ชายตรงหน้าได้อย่างชัดเจน “เจเรมี่? คุณคือเจเรมี่?” “ใช่ ผมคือเจเรมี่ ผมเป็นสามีของคุณ เอวลีน มอนต์โกเมอรี” เจเรมี่ยืนยัน เมเดลีนขมวดคิ้วเล็กน้อยราวกับว่ากำลังเสียใจ “เจเรมี่ ดูเหมือนฉันจะจำคุณไม่ได้ แต่ฉันจำได้ว่าเจเรมี่เป็นความรักในชีวิตของฉัน” เจเรมี่รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาถูกเข็มทิ่มแทงเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ลินนี่…” “ทำไมฉันถึงจำคนที่ฉันรักที่สุดไม่ได้ล่ะ? เจเรมี่ คุณจะโกรธฉันไหม?” “คนโง่ ผมจะโกรธคุณได้ยังไง?” เจเรมี่ลูบใบหน้าที่เป็นกังวลนั้นแล้วก้มจูบเธออย่างอ่อนโยน “คุณไม่ได้ตั้งใจจะลืมผมสักหน่อย คุณแค่ป่วย” ดวงตาของเมเดลีนเต็มไปด้วยความวิตกกังวลขณะเงยหน้าขึ้นมองเขา “แล้วเมื่อไหร่ฉันจะดีขึ้น? ฉันจะไม่ดีขึ้นเลยเหรอ? ฉันจะลืมคุณอีกไหม?” “ไม่” เจเรมี่ยืนยันอย่างแน่วแน่ เขากอดเธอไว้แล้วลูบผมนุ่มเส้นสั้นที่พันกันของเธอเบา