บทที่ 1195

เมื่อเมเดลีนเผชิญกับความสงสัยของเจเรมี่ เธอก็ทำได้เพียงกำหมัดแน่นจนรู้สึกได้ถึงเล็บที่จิกลงไปในฝ่ามือของตัวเอง “มีบางเรื่องที่ฉันยังบอกคุณไม่ได้ แต่ได้โปรดเชื่อใจฉัน ฉันจะไม่ทำอะไรให้คุณต้องเจ็บปวดแน่นอน” “ถ้าไม่เชื่อ ผมก็คงไม่มายืนอยู่ตรงนี้หรอก” เขาจับมือเธอแล้วก้มหน้าเข้ามาใกล้ “ลินนี่ ผมเป็นสามีของคุณ คุณไว้ใจและพึ่งพาผมได้ทุกเมื่อ” เมื่อได้ยินเสียงแผ่วเบาที่แสดงถึงความอดทนและกำลังปลอบโยน เมเดลีนก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ เธอมองไปยังดวงตาคาดหวังของเจเรมี่ แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ “เจเรมี่ ฉัน…” “สวัสดีครับ คุณวิทแมนและภรรยา” ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทาย เมเดลีนจับแขนของเจเรมี่ไว้แล้วยิ้มให้แขกคนนั้นอย่างสุภาพ หลังจากที่เขาจากไป ก็มีอีกสองคนผลัดกันเข้ามาเพื่อพูดคุยกับเจเรมี่ เมเดลีนรู้สึกได้ถึงความเย็นชาของเจเรมี่ที่มีต่อเธอ ราวกับว่าเขาอยากคุยกับคนรู้จักมากกว่าจะคุยกับเธอต่อ เธอรู้ว่าเขากำลังโกรธ เขาโกรธเพราะเธอไม่ต้องการบอกความจริงกับเขา ไม่ยอมบอกเขาทุก ๆ อย่าง และเธอก็ไม่คิดว่าเขาเป็นคนที่เธอจะพึ่งพาได้ เมเดลีนมองเจเรมี่ที่เดินไปตรงโต๊ะยาวและกำลังกระดกแก้วแชมเปญ …