บทที่ 1171

เมเดลีนถามออกไปตรง ๆ ในขณะที่ปลายสายหัวเราะคิกคักออกมา “เอวลีน มอนต์โกเมอรี ไม่ต้องอยากรู้ขนาดนั้นก็ได้ เพราะอีกไม่นานเดี๋ยวเราก็ได้เจอกันแล้ว” “ฉันไม่อยากเจอคนขี้ขลาดและเอาแต่หลบอยู่ในเงามืดแบบเธอ หยุดโทรมาได้แล้ว” เมเดลีนเตือนและเมื่อกำลังจะวางสาย ผู้หญิงคนนั้นก็พูดขัดจังหวะออกมาในทันที “เธอไม่ต้องการพบฉัน แต่ฉันกลับรอคอยที่จะได้พบกันนะ จะว่าไปเพื่อเป็นของขวัญตอนที่เจอหน้ากัน จะบอกอะไรให้ก็ได้ว่าลูกสาวตัวน้อยของเธอกำลังนอนโคม่าไม่ได้สติอยู่ที่โรงพยาบาล” “พูดอะไร เธอหมายความว่ายังไง!” จู่ ๆ เมเดลีนก็นึกบางอย่างออก “นี่เธอสั่งให้คนมาลักพาตัวลูกสาวฉันงั้นเหรอ?” “ใช่ ฉันเอง” อีกฝ่ายยอมรับอย่างเร็ว “แต่ไม่ต้องกังวลไปหรอก เอวลีน เพราะฉันจะไม่ยุ่งกับเธอ ฉันอยากให้เธอปลอดภัยและมีสุขภาพแข็งแรงดี เพื่อคอยดูฉันทรมานคนรอบตัวเธอจนเธอต้องทนทุกข์ทรมานยังไงล่ะ!” หลังจากที่สายปริศนาโพล่งความคิดสุดท้ายออกมาแล้ว สายก็ตัดไปทันที เมเดลีนพยายามโทรกลับ แต่ก็ไม่มีใครรับสาย เธอรู้สึกว่าน้ำเสียงของผู้หญิงคนนั้นช่างคุ้นเคย แต่ไม่ว่าจะเป็นใครเธอก็พร้อมจะเผชิญหน้าทันทีที่เจอกัน เมเดลีนพยายามนึกถึงผู้หญิง