บทที่ 1167

เจเรมี่และฟาเบียนไม่คิดว่าชายคนนั้นจะคลั่งได้ขนาดนี้ เมื่อเห็นรถล้อมรอบไปด้วยไฟ ทั้งสองก็รีบวิ่งไปหาลิเลียนพร้อมกัน หัวใจของเจเรมี่เหมือนลอยเคว้งอยู่บนความสูง 3,000 ฟุต ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อมองไปยังเด็กน้อยที่หยุดนิ่งเพราะความเย็นของเขา แม้จะอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว แต่ราวกับว่าพวกเขาถูกคั่นด้วยภูเขาและแม่น้ำนับพัน เจเรมี่รีบวิ่งเข้าไป แต่ทันใดนั้นรถก็ระเบิดอย่างรุนแรง “ลิเลียน!” ฟาเบียนตะโกนอย่างไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ร่างเล็ก ๆ ของลิเลียนถูกแรงระเบิดปะทะจนทำให้ลอยกระเด็น สายตาของเจเรมี่ราวกับคนเสียสติขณะที่เขารีบวิ่งเข้าไปอุ้มลิเลียนที่กำลังจะล้มลงกับพื้น “ลิเลียน!” เขารับตัวลูกสาวไว้ในอ้อมแขนของตัวเอง “ลิเลียน! ลิเลียน!” เด็กหญิงตัวน้อยกะพริบตากลมโตอย่างอ่อนแรง เมื่อมองไปที่ชายตรงหน้า ปากน้อย ๆ ของเธอก็เริ่มขยับ “แดดดี้” แม้ว่าจะไม่มีเสียงใดออกมาจากปากของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ แต่เจเรมี่ก็เห็น เธอเรียกเขาว่า ‘แดดดี้’ อย่างชัดเจน การมองเห็นของเจเรมี่พร่ามัวในทันที และเด็กหญิงตัวน้อยก็หลับตาลงเช่นกัน ในที่สุดเธอก็ล้มลงในอ้อมแขนของเขาและหมดสติไป “ลิเลียน ลิเลี