บทที่ 1101

เจเรมี่รู้สึกหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะขณะที่เงยหน้าขึ้นมองเมเดลีน ทว่าอีกฝ่ายกลับยังไม่ตื่น เธอเพียงจับมือของเขาแน่นโดยไม่รู้ตัว “เจเรมี่ อย่าทิ้งฉันไปอีก…” เธอพูดในขณะหลับ ไม่รู้เลยว่ามีเขาอยู่ข้าง ๆ เจเรมี่จับและจูบที่หลังมือของเธอเบา ๆ ภายใต้แววตาบนใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความความหลงใหล “ลินนี่ ไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหน คุณก็จะเป็นคนเดียวในใจของผมเสมอ” เจเรมี่นั่งลงบนเตียงและมองดูใบหน้าที่หลับใหลด้วยความพึงพอใจ หลังจากป้อนยาลดไข้ให้เมเดลีน เขาก็อยู่ดูเธอเงียบ ๆ เจเรมี่อยู่ตรงนั้นตลอดทั้งบ่าย เมื่อสังเกตว่าหน้าผากของเธอไม่ร้อนมากเท่าเดิมแล้ว เจเรมี่ก็วัดอุณหภูมิ และเห็นว่าไข้ของเธอลดลงแล้วจริง ๆ เขารู้สึกโล่งใจขึ้นมากจึงตัดสินใจที่จะจากไป เขาหยิบกล่องเครื่องประดับออกมาจากกระเป๋า แล้ววางมันลง ก่อนจะมองคนที่กำลังหลับใหลด้วยแววตาที่จริงจัง “ลินนี่ ลาก่อน อย่าคิดถึงผมนะ” เขาพูดก่อนจะหันหลังเดินจากไป ในตอนนั้นเองที่เขาได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังมาจากชั้นล่าง “ไรอัน ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะซ่อนตัวจากฉัน!” เจเรมี่รู้สึกว่าเสียงนั้นฟังดูคุ้น ๆ ในขณะที่กำลังสงสัยว่าเป็นใคร เขาก็สังเกตเ