บทที่ 623

“ผมไม่ได้บ้า ผมเป็นคนอ่อนไหวง่าย” ฮัน อี้เฉินจ้องมองที่ ซอง อันยีอย่างแน่วแน่ "ผมรู้ดีว่า ผมกำลังทำอะไรอยู่" ซอง อันยีเยาะเย้ย “ในเมื่อนายเป็นคนอ่อนไหวง่าย นายก็ควรจะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ทำไมต้องทำให้ตัวเองเสียหน้าไปมากกว่านี้อีก?” "เพราะผมรักคุณ!" เขาพูดคำนี้ออกทันทีที่เธอพูดจบ ซอง อันยีตกตะลึง "นายรักฉัน?" “ใช่ ผมรักคุณ!” ฮัน อี้เฉินจ้องที่เธออย่างเสน่หา "คุณรักผมไหม?" เขาถามอีกครั้ง และก่อนที่เธอจะได้ตอบ เธอก็หัวเราะออกมาดัง ๆ ฮัน อี้เฉินขมวดคิ้ว “คุณกำลังหัวเราะเยาะ ผมอยู่เหรอ” ประมาณสิบนาทีต่อมา เสียงหัวเราะของเธอก็ค่อย ๆ หยุดลง เธอสูดหายใจเข้าด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยบนริมฝีปากของเธอ แล้วพูดช้า ๆ ว่า “ฮัน อี้เฉิน นายบ้าไปแล้วจริง ๆ หลังจากทำอย่างนั้น นายยังมีความกล้าที่จะบอกว่า นายรักฉัน และอยากให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม" พูดจบเธอก็หัวเราะอย่างเหยียดหยาม “นายนี่มันไร้ยางอายจริง ๆ!” เมื่อดวงตาของ ฮัน อี้เฉินหรี่เล็กน้อย เธอเห็นได้ชัดเลยว่าเขามีสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก แม้ว่าเขาจะคิดไว้แล้วว่าคำตอบมันจะเป็นแบบนี้ แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ เมื่อได้ยินที่เธอพูดออกจากปากของเธ