บทที่ 540

บรรยากาศที่เงียบสงบ ร่มเย็น ทุก ๆ อย่างดูน่าอัศจรรย์มาก จนมีเสียงหนึ่งพูดขัดขึ้นมา "ให้ตายสิ ฉันควรดื่มขวดไหนดีนะ" ลู เซียวเหยาเกาศีรษะด้วยความหงุดหงิด และหันไปมองทั้งคู่ที่กำลังดูจริงจังไม่แพ้กัน จากนั้นเขาก็ทรุดตัวลงด้วยความพ่ายแพ้ และนั่งตัวลงบนโซฟาด้วยท่าสบาย ๆ “เป็นอะไรไป นายไม่ได้บอกว่าอยากดื่มหรอกเหรอ?” เซิน โมเฟย ถามโดยไม่แม้แต่จะมองเขา “ก็นายกำลังทำงานอยู่นี่ ฉันจะกล้าดื่มได้ยังไง?” น้ำเสียงของเขาดูอ้างว้างมาก ราวกับว่าเขากำลังตำหนิพวกเขาที่กำลังทำงานหนักจนเขาไม่กล้าดื่ม เซิน โมเฟยหัวเราะเบา ๆ “นายสามารถดื่มได้ตามสบายเพราะมันจะไม่ส่งผลกระทบต่องานของเราอยู่ดี” “แต่มันส่งผลต่ออารมณ์ของฉัน” ลู เซียวเหยาตอบอย่างเย็นชา ขณะที่เหลือบมองเขาเล็กน้อย เซิน โมเฟยเลิกคิ้วและพูดว่า “นั่นเป็นความผิดของเราเองแหละ” ขณะที่เขาพูด เขาก็ปิดแล็ปท็อปและหันไปมอง ลู เซียวเหยาด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเล่ห์เพทุบาย “ทำไมวันนี้ไม่ไปที่บาร์ล่ะ?” "ฉันไม่มีอารมณ์" ไม่มีอารมณ์? ริมฝีปากของ เซิน โมเฟยยิ้มแบบล้อเลน “ลูกพี่ลูกน้องของฉัน มันผิดปกตินะ” “นายนั่นแหละที่ไม่ปกติ” ลู เซียวเหยา