บทที่ 338

จากนั้น ทัง โรลชูว จึงหันมาสั่ง เซิน โมเฟย “โมเฟย คุณก็พา อันยี ไปกับคุณด้วย แล้วก็ไม่ต้องไปหาผู้หญิงคนอื่นไปกับคุณอีกนะ” ความสนใจของ เซิน โมเฟย เริ่มหมดลง เขาพยักหน้า “พี่สะใภ้ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมจะขอตัวกลับเลย” “จะกลับแล้วเหรอ? ถ้างั้นก็ไปส่ง อันยี ที่บ้านด้วยเลยสิ” ทัง โรลชูว พูด เมื่อได้ยินดังนั้น ซอง อันยี ก็ไปหยิบกระเป๋าของเธอ “ถ้าพูดอย่างนั้น ฉันเองก็คงต้องขอตัวด้วย” ก่อนที่ อันยี จะได้ก้าวเท้าออกจากห้อง เธอก็ได้ยินเสียงเย็นชาและไร้ความรู้สึกของ เซิน โมเฟย “เกรงว่าจะไม่สะดวกนัก กรุณานั่งแท็กซี่กลับเองเถอะครับ รองผู้จัดการซอง” เมื่อพูดจบ เขาไม่ได้หันกลับไปมองทางผู้หญิงทั้งสองคนที่กำลังตกตะลึงจากคำพูดของเขา เมื่อทุกอย่างสงบลง เขาพูดขึ้น “ผมไปก่อนนะ” พร้อมกับเดินออกไป ซอง อันยี กุมกระเป๋าของเธอไว้แน่นราวกับว่านี่คือหนทางเดียวที่จะมอบความแข็งแกร่งให้กับเธอ เพื่อที่เธอจะไม่หลุดแสดงความอ่อนแอออกมาให้ใครเห็น เธอหันหลังกลับมาและยิ้มให้กับ ทัง โรลชูว “ ถ้าอย่างนั้น ชูวชูว ฉันจะนั่งแท็กซี่กลับบ้าน” ทัง โรลชูว หลุดออกมาจากความคิดของเธอ เธอมองเพื่อนของเธออย่างกังวลและถามขึ้น “เธอไ