บทที่ 517

ที่ฝรั่งเศสสภาพอากาศช่างแจ่มใสในช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิ ทันทีที่ออกมาจากเฮลิคอปเตอร์ ฉันก็รู้สึกอบอุ่นและถอดเสื้อโค้ทโตตัวออก วอลเลซตามฉันมาด้านหลัง ทันใดนั้น เขาจับไหล่ฉันและชี้ไปที่ปราสาท “คุณแม่รอเธออยู่ด้านใน” เขาเอ่ยขึ้น ฉันขมวดคิ้ว “ทำไมท่านถึงไม่อยู่ที่โรงพยาบาลล่ะ?” วอลเลซยิ้ม “คุณแม่ท่านมีหมอส่วนตัว” เขาอธิบาย ฉันเชื่อในคำพูดของเขา วอลเลซมองไปที่คนของตระกูลชิคที่ยืนเฝ้าปราสาทแล้วขมวดคิ้ว “แคโร บอดี้การ์ดของคุณมาทำอะไรที่นี่?” เขาถามขึ้นอย่างตรงไปตรงมา ฉันแก้ตัว “เมื่อไม่นานมานี้ ฉันได้รับบาดเจ็บสาหัส ในตอนนี้ฉันเลยต้องระวังตัวเป็นพิเศษเมื่ออยู่ข้างนอก ฉันไม่ได้คิดร้ายอะไรกับนายหรอก” ฉันเดินแซงวอลเลซไปโดยไม่รอให้เขาได้พูดอะไรต่อ ปราสาทหลังใหญ่นั่นว่างเปล่า ด้วยความงุนงง ฉันจึงถามขึ้น “ไม่มีคนรับใช้ในปราสาทเลยเหรอ?” วอลเลซเดินมาข้าง ๆ และเริ่มคุยด้วย “ในปราสาทมีคนรับใช้อยู่ไม่มากนัก” เขาอธิบาย “มีแค่คุณแม่กับอแลงที่อยู่ที่นี่ด้วยกัน” “อแลง?!” ฉันถามด้วยความสับสน “พ่อเลี้ยงของคุณไง เขาเป็นดยุคของประเทศนี้” วอลเลซอธิบาย ในบรรดาเหล่าขุนนาง ดยุคคือยศลำดับแรก มันยากเหลือเกิน