บทที่ 490

ร่างบางยิ้มพร้อมน้ำตาที่พรั่งพรูออกมา ความสิ้นหวังที่ลึกที่สุดผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ ฉันงึมงำกับตัวเอง “ถึงแม้ฉันจะเสียลูก และเสียสิทธิการเป็นแม่คนไป แต่ฉันก็ยังอยากมีชีวิตอยู่! ฉันอยากอยู่เคียงข้างเขา แต่ทำไมพระเจ้าถึงโหดร้ายกับฉันอยู่เสมอ? สิ่งที่ฉันต้องการคือ ร่างกายที่แข็งแรงก็เท่านั้น” ดิกสันที่ได้ยินเช่นนั้นร้องไห้ออกมาอย่างเงียบ ๆ และพูดขึ้น “ผมขอโทษ ทั้งหมดนั่นเป็นความผิดผมเอง ผมคือคนที่พรากสุขภาพของคุณไป!” ใช่ เขาคือคนที่ทำให้ฉันเป็นมะเร็งมดลูก! เขาคือ คนที่ทำให้ฉันยืนอยู่ระหว่างความเป็นและความตาย! ฉันเกลียดเขา ฉันเกลียดเขาจนอยากจะฆ่าเขาให้ตาย! ทว่า คนที่ฉันควรโทษมากที่สุดก็คือตัวฉันเอง! ฉันคือคนที่ปล่อยให้เขาทำลายตัวฉัน! ฉันถึงขีดจำกัดและไม่มีพลังงานเหลืออีกแล้ว ฉันอ่อนแอมากจนไม่สามารถแม้กระทั่งจะพูด ฉันรู้สึกถึงบางอย่างเย็น ๆ ที่มุมปาก ฉันสัมผัสริมฝีปากอย่างแผ่วเบา แต่ก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร! สี่ชั่วโมงผ่านไป เมื่อฉันรวบรวมสติได้อีกครั้ง ฉันก็มาอยู่ที่โรงพยาบาลโดยมีดิกสันอยู่ข้าง ๆ เขากุมมือฉันไว้แน่นราวกับกลัวว่าฉันจะหายไปจากสายตา! ฉันชักมือออกมาจากฝ่ามือใหญ