บทที่ 485

“ถ้าเธอพูดชื่อดิกสันอีกครั้ง ฉันจะฆ่ามัน” ร่างสูงหายใจรดหน้าฉัน เขาพูดขึ้นอย่างนุ่มนวลด้วยน้ำเสียงข่มขู่! ฉันรู้ว่าแซคคารี่หมายความตามที่พูด เขาที่ทำอะไรฉันไม่ได้จึงไปลงที่ดิกสันแทน และนั่นก็เพียงพอที่จะข่มขู่ฉัน! ฉันเลิกพูดชื่อดิกสัน ทว่าฉันกลับรู้สึกเขินกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ในตอนนี้ ฉันเหล่มองเขาและพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย “ปล่อยฉันได้แล้ว!” มันช่างยากเหลือเกินที่ต้องออกมาจากอ้อมแขนของแซคคารี่ แต่ฉันต้องทำ ร่างสูงที่ไม่ได้ฟังฉันเลยแม้แต่น้อย วางฉันลงบนโซฟา ฉันรู้สึกมึนหัวจึงหายใจเข้าลึก ๆ และถามเขา “คุณต้องการอะไร?” แซคคารี่เมินฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย ท่าทีที่เย็นชาทำให้เขาดูเหมือนฆาตกรที่โหดเหี้ยม และไม่แยแสต่อสิ่งใด!! ฉันพลิกตัวและลุกขึ้นนั่ง เขาขู่ฉันด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ก็ลองขยับตัวดูอีกรอบสิ” ทำไมฉันต้องเชื่อฟังเขาด้วย?! ฉันลุกขึ้นพยายามเดินออกไปจากประตู ในขณะที่แซคคารี่โอบเอวฉันไว้แน่น ฉันกลัวการที่ต้องอยู่แนบชิดกับเขาแบบนี้เหลือเกิน! ฉันจะปฏิเสธเขาได้ยังไง?! แซคคารี่หยิบเนกไทสีดำบนโซฟามามัดมือฉันไว้ ฉันอยากจะเรียกลีโอเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ก็ต้องถอดใจเมื่อนึกถึงท่