บทที่ 464

ทุกครั้งที่ฉันเจอวอลเลซ เขาจะใส่หูฟังอยู่เสมอ! ยิ่งไปกว่านั้น ทุกครั้งที่เขาไม่ได้ยินฉัน ก็คือตอนที่เขาไม่ได้ใส่หูฟัง! ฉันเดาได้อย่างแน่ชัดว่าเขาคงจะหูหนวกจริง ๆ! แถมฉันยังด่าว่าเขาหูหนวกถึงสองครั้ง! ความรู้สึกผิดในใจฉันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว วอลเลซยังคงถามเรื่องที่เขาเมินเฉยใส่ฉัน ฉันตอบเขาอย่างขอไปที “เลิกเล่นได้แล้ว พาลีโอไปซื้อของเพื่อฉลอง ฉันจะรอพวกนายอยู่ที่คฤหาสน์” เขาถามอย่างประหลาดใจ “คุณอนุญาตให้ผมกลับบ้านด้วยได้เหรอ?” ร่างเล็กกรอกตาใส่เขาและพูดขึ้น “นายจะปฏิเสธก็ได้นะ” ฉันไม่สามารถบังคับตัวเองให้ไล่เขาไปได้ วอลเลซยิ้มกว้าง “แคโรดีกับผมที่สุดเลย” ฉันพูดไม่ออก ฉันกลับไปที่คฤหาสน์บนยอดเขา ในระหว่างที่ลีโอกับวอลเลซออกไปซื้อของเพื่อมาเฉลิมฉลอง ฉันเตือนพวกเขาเป็นพิเศษให้ซื้อซองแดงอั่งเปามาให้ฉัน 25 ซอง กว่าฉันจะถึงคฤหาสน์ก็เป็นเวลา 3 ทุ่มแล้ว หิมะเริ่มลดน้อยลง เหล่าบอดี้การ์ดและฉันยังคงยุ่งอยู่ในครัวอีกสักพัก ทันทีที่พวกเราทำอาหารเสร็จ วอลเลซกับลีโอก็กลับมาพร้อมกับของมากมาย พวกเขาตกแต่งบ้านและจัดเตรียมพลุหลายชุดไว้บนสนามหญ้า เพื่อรอเวลาตี 1 พวกเขาที่ไม่สามารถกลับบ้านได้