บทที่ 463

เมื่อนึกถึงอดีต ฉันนี่ช่างเป็นคนน่าเวทนาเสียจริง ฉันที่น่าเวทนาในตอนนั้น ชีวิตก็ยังคงยุ่งเหยิงเหมือนเช่นเคย ฉันถอนใจยาว ก่อนพูดกับลีโอ “รอฉันตรงนี้ก่อน” ร่างบางก้าวเข้าไปในตรอกข้าง ๆ ในคืนที่หิมะโปรยปราย ตรอกยาวนั่นเต็มไปด้วยหิมะขาวโพลน เธอเดินไปหาไฟถนนต้นเดิมที่ในอดีต และถอนใจ “ทำไมฉันถึงรู้สึกเศร้าแบบนี้กันนะ?” ฉันหมกมุ่นอยู่กับความเศร้ามากไป ทำให้ฉันต้องตามหาร่องรอยแห่งความอบอุ่นในอดีตเหล่านั้น หญิงสาวหลับตาลงและร้องไห้ “แซคคารี่ คุณทำให้ความศรัทธาของฉันแหลกสลาย” เขาทำลายความรักที่ฉันใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อสร้างมันขึ้นมาอีกครั้ง “สวัสดีครับคุณผู้หญิง อยู่คนเดียวเหรอ?” ฉันลืมตาขึ้นมาพบกับใบหน้าสวยงามที่น่าเหลือเชื่อนั่น ฉันก้าวถอยหลังและตั้งสติ ก่อนจะถามขึ้น “ทำไมนายมาอยู่ที่นี่?” ปากบางยิ้มกว้างก่อนจะตอบ “ก็เพราะว่าผมคิดถึงคุณ” ฉันหันหลังกลับและพยายามจะเดินหนี เขาเดินตามมาและถามขึ้น “คุณเกลียดผมเหรอ?” ไม่ ฉันไม่ได้เกลียดเขาเลยสักนิด ฉันรู้สึกขอบคุณเขาที่ช่วยชีวิตฉันไว้ตอนที่ฉันยืนอยู่หน้าประตูแห่งความตาย อย่างไรก็ตาม ฉันไม่ต้องการจะยุ่งเกี่ยวกับเขาในทุก ๆ ทาง นั่นเ