บทที่ 462

”จำได้สิ ก็แค่พวกกากเดนที่กำลังจะโดนตระกูลชิคฆ่าทิ้ง!” เขาตกตะลึงจนพูดอย่างตะกุกตะกัก “กะ กะ กากเดน?” ฉันหัวเราะก่อนจะถามอย่างประชดประชัน “ไม่งั้นจะเป็นอะไรล่ะ? หรือจะเป็นขยะ?” ในสายตาของฉัน เขาก็เป็นแค่พวกกากเดน พวกขยะ! เขาคือความอัปยศของฉัน! เขาขำขึ้นด้วยความโกรธ “ผู้หญิงของแซคคารี่นี่แข็งแกร่งจริง ๆ!” เขาเอ่ยถึงชื่อที่ฉันไม่อยากได้ยินมากที่สุด ฉันเลิกยั่วยุเขา หลังจากที่เงียบไปสักพัก ฉันเตือนเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ขอให้เพลิดเพลินกับความสงบสุขในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ทันทีที่วันตรุษจีนจบลง...” ท่วงทำนองอันไพเราะจากเปียโนยังคงดังมาจากบนเวที ฉันพูดต่อน้ำเสียงแผ่วเบา “WT จะต้องล่มสลาย!” อีกฝ่ายหัวเราะขึ้น “ใครสอนให้เธอกล้าได้ขนาดนี้?” ฉันทำหูทวนลมและวางสายไป ขณะเดียวกัน ฉันไม่รู้ว่าคริสที่อยู่อีกฝากของปลายสายจ้องมองไปที่แซคคารี่ที่กำลังอ่านหนังสือด้วยสีหน้าหงุดหงิด เขาถามอย่างตกตะลึง “ทำไมผู้หญิงของแกถึงอารมณ์รุนแรงขนาดนี้? เธอยังคงแค้นฉันอยู่สินะ ใช่ไหม?” แซคคารี่ตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นด้วยซ้ำ “เธอเป็นพวกอาฆาตแค้น” เพราะเธอเป็นคนอาฆาต เธอจึงไม่สามารถให้อภัยดิกสันได้อีกแล้ว เพ